Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Qupperneq 59

Alain Robbe-Gillet
Ströndin
Þrjú börn ganga eftir sjávarbakka. Þau þokast áfram, hlið við hlið,
leiðast. Þau eru hérumbil jafnstór, og eflaust einnig á sama aldri: um
það bil tólf ára. Það í miðjunni er, samt, aðeins minna en hin.
Fyrir utan þessi þrjú börn, er ströndin langa alauð. Þetta er all-
breið sandræma, tilbreytingarlaus, jafn laus við stök björg og vatns-
pytti, og hallaði vægt milli hins þverhnípta klettabeltis þar sem ekki
virtist nein undankomuleið, og hafsins.
Veðrið er fagurt. Sólin lýsir gula sandinn lóðréttri skjannabirtu.
Ekki er ský á himni. Það er ekki heldur neinn vindur. Vatnið er
blátt, kyrrt, vottar ekki fyrir öldu utan af opnu hafinu, enda þótt
ströndin sé opin fyrir hafinu, allt út að sjóndeildarhringnum.
En með reglulegu millibili þrútnar óvænt bylgja, ætíð hin sama,
fædd nokkra metra frá ströndinni, og hnígur jafnharðan, alltaf á
sama staðnum. Manni finnst þá ekki sem sjórinn nálgist, falli síðan
frá; það er, þvert á móti, sem þessi hreyfing stæði öll kyrr. Þroti
hafsins veldur fyrst að hjaðnar svolítið, nær sjávarbakkanum, og
aldan dregst ögn undan, með skrunsi rennandi malar; síðan brestur
hún og breiðir úr sér, mjólkurhvít, inn yfir brekkuna, en aðeins til
að endurheimta svæðið sem tapaðist. Það er ekki nema rétt svo að
öflugri reisn, hér og þar, nái að væta fáeina desimetra í viðbót.
Og allt annað er að nýju grafkyrrt, hafið, slétt og blátt, sem
stöðvast nákvæmlega á sama stað í sandinum gula á ströndinni, þar
sem börnin þrjú ganga hlið við hlið.
Þau eru ljóshærð, næstum með sama lit og sandurinn: hörundið
aðeins dekkra, hárið aðeins ljósara. Þau eru öll klædd með sama
hætti, í stuttbuxum og skyrtubol, hvort tveggja úr grófu upplituðu
bláu efni. Þau ganga hlið við hlið, haldast í hendur, í beinni línu,
samhliða sjónum og samhliða klettabeltinu, nærfellt í sömu fjarlægð
frá hvoru tveggja, samt ögn nær sjónum. Sólin, í hádegisstað, skilur
engan skugga eftir við fætur þeirra.
™m iv
49