Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Qupperneq 107

Kalsavor
hann með slíkum ógnarþunga að þær kæfðu í fæðingu þá flóttaþrá sem
þær höfðu þó kveikt með honum. Hann varð að loka augunum aftur.
Skipun sem hann vissi ekki hvaðan kom þrýsti honum af afli upp að
baki bekkjarins, líkt og hönd sem þrýstir af þunga á bringspalir manns,
og honum leið eins og barni, langaði til að fara að skæla. Honum
fannst margþættur hávaðinn umhverfis hann vera óþarflega flókinn:
allt í kring gekk til og frá, æpti, ískraði, skransaði, flautaði rámt út í
rykmökkinn, rápandi í blindni að markmiði sem það hafði ekki sett
sér, sem það vissi ekki hvert var og myndi því aldrei ná. Húsaröðin
sem hann sá grilla í á vinstri hönd þokaðist líka til, hreyfanleg umgjörð
endalausra atburða. Múrsteinar og þök með sömu bláu slikjunni,
útblástursloft, þokumóða í fjarska, ekkert virtist geta stöðvað þessar
eilífu hræringar umhverfis hann þar sem hann lá á bekknum hreyfing-
arlaus, tilgangslaus. Hann reyndi að leiða hjá eyrum sínum hvernig
vindurinn lamdi dagblaðarekkum upp að skúr blaðasalans, rétt eins og
vindurinn væri að reyna að minna hann á víðáttur, ókunnar borgir,
skóglendi sem hann myndi aldrei kanna. Hvert högg var eins og
háðsglósa, ofanígjöf, frekjuleg krafa sem hann var ekki lengur fær um
að uppfylla. Hann kreisti aftur augun og kreppti hnefana í frakkavös-
unum: malið í kyrrstæðum bílum við gatnamótin sem síðan spændu af
stað og skildu eftir sig stæka gúmmílykt; skrölt í steypuhrærivél;
skerandi væl í sírenu á sjúkrabíl. Hann opnaði augun aftur, sjúkrabíll-
inn hafði hægt á sér skammt frá honum og innan við rúðuna sá hann
grilla í þrútið andlit, bólgin augu, tannlausan munn. Tómas kastaði sér
afturábak, sleginn hljóðri flóttaþrá og örvæntingu sem flæddi um
fætur hans. Hann varð samt rólegri. A bekknum skammt frá honum
höfðu tvær dúfur tyllt sér og kurruðu lágt. Allt rann til og frá, ekkert
var kyrrt, en handan við höggið af óhljóðum heimsins, handan við
hina miskunnarlausu samkeppni þeirra, mátti ef til vill sjá glitta í
einhvers konar skipulag eða reglu. Ef grannt var skoðað, voru borgar-
hljóðin misjafnlega há, löng og tíð og áttu hvert um sig við eitthvað
sem var gert eða fært til og vel var hægt að hafa áhuga á þessu án þess að
vera beinn þátttakandi, eins var jafnvel hægt að greina hljóðin, skilja
þau með því að athuga hvernig þau runnu saman í hljómmikla heild
sem ef til vill var ekki eins andstyggileg og honum hafði virst í fyrstu.
Það var jafnvel eitthvað skemmtilegt við þau sem gaman væri að taka
þátt í, ef kraftarnir leyfðu.
™m vii
97