Tímarit Máls og menningar - 01.01.1988, Qupperneq 126

Tímarit Máls og menningar
það fyrir lesanda sínum, þannig að það
verði á einhvern hátt áhugavert? Að
sleppa því alveg í sögunni er ótækt með
öllu, vegna þess að venjulegt fólk er oftar
en ekki bráðnauðsynlegur hlekkur í
keðju hversdagslegra atburða; þar af
leiðir að ef við sleppum því eyðileggjum
við trúverðugleika sögunnar.“
Lóa-Lóa vill ekki að neitt haggist í lífi
hennar, hún vill kyrrð og frið og er fegin
að vera meðalmenni, það er hennar sér-
kenni. Hún er hrein og bein og skilur
ekki mótsagnirnar sem hún mætir í sí-
fellu. Af hverju er mamma hrygg þegar
strákarnir fara í sveitina þegar hún er
dauðþreytt á þeim? Af hverju giftist fólk
einhverjum sem það er óánægt með? Af
hverju má hún ekki segja satt frá því sem
hún hefur heyrt og séð?
Að vera í friði í tíðindaleysi, það vill
Lóa-Lóa, en fjarri er því að hún fái það í
húsi þar sem allt er breytingum undir-
orpið.
Lóa-Lóa er mun yngri en Heiða í
fyrstu bókinni og eðlilega á lægra stigi
siðferðisþroska. Henni finnst ólíklegt að
hún ráði örlögum sínum og lokar augun-
um fyrir erfiðleikum eins lengi og hún
getur. En hún er skynug stelpa og lærir
að ekki er samajón og séra Jón:
Lóa-Lóa hafði aldrei heyrt
mömmu fagna því sérstaklega að
einhver ætlaði að fara að eignast
barn. Skrýtið, hugsaði hún. Því nú
á Sólveig engan kærasta frekar en
hún Gógó. Og mömmu hafði
ekkert fundist gott við það að Gó-
gó eignaðist hann Sammí litla. ...
En kannski var betra að eiga dáinn
kærasta en kærasta sem fór til
Ameríku af því hann átti aðra
konu þar. (Saman, 76-7)
Lóa-Lóa uppgötvar í sögu sinni að
sannleikur eins er ekki sannleikur annars,
og henni sem finnst einfaldast að segja
satt skilst að stundum verður maður að
skrökva - jafnvel ljúga. Það er sár raun
þessu barni að þykjast frammi fyrir
Heiðu systur sinni sem hún lítur upp til
eins og móður, en henni er eðlilegt að
ganga til enda braut sem hún er lögð út á.
Aldrei skal ég taka mark á full-
orðnu fólki, hugsaði Lóa-Lóa.
Hún horfði á mömmu og pabba
og ömmu og Jóa, og þau voru öll
eins og ekkert hefði gerst og voru
farin að tala um eitthvað annað. ...
Þetta var alveg rétt hjá mér, hugs-
aði hún. Það er svo hræðilegt að
láta alla taka svona mikið eftir sér.
Þá er betra að skrökva barasta svo
að maður fái að vera í friði (Sam-
an, 140)
Lóa-Lóa tekur út skyndilegan þroska
við hörmulegan atburð - eins og Heiða í
fyrstu bókinni, en það er hart að verða
fullorðinn: „Um nóttina dreymdi hana
að hún svæfi í ókunnu rúmi og sængin
hennar var alveg óskaplega þung.“ (Sam-
an, 134)
Sólin var eftir í augunum
Abba hin hefur verið hjartaknúsari allt
frá fyrstu köflum fyrstu bókar þegar hún
verður aðalpersóna í eigin sögu. Eins og
Heiða kallar hún á átök og dramatík,
með orku sinni þó fremur en tilfinning-
um eins og Heiða. Heiða veit hvernig
hlutirnir ættu að vera, Lóa-Lóa er ánægð
með þá eins og þeir eru, Abba hin hefur
afl þeirra hluta sem koma skulu. Hún
horfir á heiminn og breytir honum.....
maður getur séð allt öðruvísi en það er,“
segir hún við Lóu-Lóu:
Heiða vill ekki trúa því og verður
bara reið. Um daginn var hún að
rífast yfir því að húsið væri aldrei
málað. Þá horfði ég bara á það og
116