Gerðir kirkjuþings - 01.01.1985, Qupperneq 48

41
játningarrit kirkju vorrar, að Heilagur andi sé sá sem skapi
trúna i hjörtunum og noti orð og sakramenti sem verkfæri
sín. Vér lýsum fyllsta áhuga fyrir því að íhuga spurning-
arnar, sem 14.-18. gr. beina til vor.
Samkvæmt 13. gr. eru orð og atferli Krists vió innsetningu
heilagrar máltíðar miðlæg í athöfninni. Einnig er þar sagt,
aó raunveruleg nærvera Krists sé ekki komin undir trú ein-
staklingsins, þó að trúar sé þörf til þess að greina líkama
og blóð Krists. Er aó þessu leyti fullkomið samsinni milli
Limaskýrslunnar og t.d. skýringanna á altarissakramentinu í
Fræðum Lúthers. Þar er ennfremur itrekað, aó þaó er
Heilagur andi, sem vekur trúna i hjörtunum, ekki máttur
manna eóa skynsemi. Á sama hátt viróist hægt að rökstyðja,
að segja megi, aó enginn mannlegur máttur eða eiginleiki
geri hinn upprisna Krist nærverandi í brauði og vini, heldur
aðeins orö og fyrirheit Krists, sem Heilagur andi geri lif-
andi og kröftug (14.gr.).
Hins vegar verður aó gæta þess, að ummæli um verkan Heilags
anda i máltið Drottins leiði ekki til hugleiðinga i þá veru,
að Faðirinn og Sonurinn séu hinn fjarlægi Guó, en Heilagur
andi hinn sifellt nálægi Guó. Þvi siður mega ummælin um
ákallið til Heilags anda byggjast á hugleiðingum i þá átt,
að litið sé á krossfestinguna sem fjarlægan atburó i tima,
en Heilagur andi sé sá virki aðili, er veiti afleiðingum
liðins atburðar inn i tilveru vora. íhugun um guósþjónustu-
arf kirkjunnar á öllum öldum færir oss sanninn um, að máltið
Drottins sameinar tima og eilifð. Þegar máltið Drottins er
borin fram á degi Drottins, kemur fram, að "timinn er
umhverföur eilifó". Mikilvægi kross og upprisu Drottins sem
atburðar i tima og rúmi, er einmitt, að krossinn og upprisan
er eilifur atburður, sem i sifellu er settur fram til minn-
ingar hjá Guöi og samtimis gefinn oss, sem neytum, til þess
aó vér styrkjumst i trúnni, voninni og kærleikanum. Meó þvi
að koma saman til máltiðar Drottins, vörpum vér allri von
vorri upp á hann, berum fram áköll vor, bænir og beiónir,
ekki i trausti til eigin verðleika, heldur i trausti til
miskunnsemi Guós. Og hver skapar traustið, hver gerir von-
ina lifandi, hver glæóir kærleikann? Þaó er Heilagur andi
Guðs.
Svo sem áður sagói hefur islenska kirkjan opið altarisboró.
Lengst af höfum vér litið svo á, að fermingin veitti aógang
aó borði Drottins. Er reyndar nú gefin heimild fyrir þvi að
ófermd börn séu tekin til altaris með foreldrum sinum.
Limaskýrslan hefur enn veitt oss tækifæri til að ihuga,
hvort rétt sé að leyfa aðgang að borði Drottins á grundvelli
skirnarinnar einnar eða hvort setja eigi aldurstakmörk eða
önnur skilyrði.
Þá er mjög gleðilegt að sjá, hversu litið er á máltið Drott-
ins út frá heild kristnilifsins og ekki sem einangraóan at-
burð. Áhersla vor hefur um langt skeið verið fremur ein-
staklingsbundin og vér höfum horft á samfélagió nánast ein-
göngu út frá sambandi einstaklingsins við Guö. Vér sjáum
ástæðu til þess að fagna þvi, hversu mjög er i Limaskýrsl-
unni talað um samfélagió á breiðum grundvelli. "Máltið
Drottins boðar þannig þaó sem heimurinn á að verða: Fórn i
bæn og lofsöng til skaparans, allsherjar samfélag i likama
Krists, riki réttlætis, kærleikur og friður i Heilögum anda"