Gerðir kirkjuþings - 01.01.1985, Qupperneq 62

55
2. Hvaða ályktun getur kirkja þín dregið af þessum texta i
sambandi vió samvinnu og samræóur við aórar kirkjur,
sérstaklega þær sem líka sjá í þessum texta tjáningu á
hinni postullegu trú?
Islenska kirkjan vióurkennir hverja skírn, sem framkvæmd er
i vatni og í nafni Föður og Sonar og Heilags anda. Teljum
vér barnaskírn vera í fullkomnu samræmi vió postullega trú
meó tilliti til þess, að fyrir skírnina gefur Guó hjálp-
ræóið.
Hér á landi eru starfandi nokkrar kirkjur, sem ekki viður-
kenna barnaskirn og telja, að trúaóraskirn sé ein í samræmi
vió postullega trú. Oft gengur rökstuóningur þeirra út frá
þeirri forsendu, að skírnin sé fyrst og fremst merki um
hlýðni manna og meótekin til staófestingar á þeirri trú sem
þeir játa.
Ef þessar kirkjur taka að vióurkenna, aó í skírninni gefi
Guð hjálpræóið viróist sem hluti ágreiningsins geti verið úr
sögunni. Þurfum vér aó stefna aó vióræóum vió kirkjur hér á
landi, sem hingaó til hafa ekki viðurkennt barnaskírn og
endurskirt þá sem til þeirra hafa komió úr röóum vorum.
Samtímis viljum vér lýsa vilja vorum til aó taka til endur-
skoóunar skírnarbreytni vora og varast kæruleysislega með-
ferð skírnarinnar. Eru uppeldismálin þar í brennidepli,
foreldrafræðsla og aukin safnaóarvitund. Hins vegar er oss
ókleift aó vióurkenna nokkuó í þá átt, er lúti að þvi aó vér
setjum náó Guðs nokkur skilyrði.
3. Hvaó getur kirkja þin lært af þessum texta til endur-
nýjunar helgihaldi sínu, menntamálum, félagslegu og
andlegu lífi sínu og vitnisburói?
Ef vér hyggjum fyrst aó helgihaldinu, þurfum vér aó leggja
vinnu í aó samræma skirnarathöfnina guófræói skírnarinnar,
vér þurfum aó ítreka nánar fyrirheit skírnarinnar, skilin
milli hins gamla og hins nýja meó því aó hafna hinu illa
undan þeirri játningu er vér ætíó berum fram. Enn fremur
þurfum vér aó láta táknmálió tala skýrar en nú.
Viðvikjandi öðrum lióum kirkjulífsins er þaó aó segja, aó
skýrslan hefur verió notuó sem lesefni í leshringjum innan
nokkurra safnaóa og reynst mjög vel. Hafa þátttakendur
talió sig hafa mikió gagn af lestri hennar. Gildi hennar er
einkum i því fólgió, aó hún knýr menn til þess að spyrja
spurninga um atriói er þeir annars líta á sem sjálfsögð.
Þá er mikilvæg áhersla sú, að líf hins kristna er lif af
skírninni.
Ef vér lítum á skírnarbreytni vora höfum vér ekki unnió úr
kenningarlegri hefó vorri sem skyldi og látið undan þeirri
þróun, aó á skírnina sé nánast litió sem venju. I ljósi
bæói eigin hefóar og postullegrar trúar þurfum vér greini-
lega að endurskoóa breytni vora aó þessu leyti og ítreka,
að skirnin fer fram af trú til trúar. Nokkur umræóa hefur
verið innan vorrar kirkju um trúaruppeldi og skirnarfræðslu
og ennfremur um nauósyn þess aó uppfræóa foreldra skirnar-