Skírnir - 01.01.1960, Page 81
Skírnir
Séra Ólafur á Söndum
79
háttprýði. Af kvæðum hans má víða sjá, að hann hefir haft
mikla samúð með þeim, er minna máttu sín, og örlæti þeirra
hjóna við snauða menn var við brugðið.
Þannig kveður séra Tómas Þórðarson á Snæfjöllum í kvæði
sínu um Ara Magnússon í ögri og konu hans, Kristínu Guð-
brandsdóttur, þar sem hann minnist foreldra Ara:
Rausn af garði ríka
rann og fló um láð og lönd,
fundu færri slíka,
fénu býttu á hvora hönd.1)
Og í mansöng 14. Pontusrímu segir séra Ölafur Halldórsson:
Virti hann meira vini en auð,
vænstu hélt því dæmi,
frá honum fór engin höndin snauð,
til hans þó fótæk kæmi.
Og „þótt Magnús væri ríkur um héraðsstjórn, var hann þó
friðsamur, en það var einkenni á fæstum höfðingjum á land-
inu í þá daga,“ segir Jón Þorkelsson í bók sinni um Magnús.2)
Og Ragnheiður -— hún þótti einn bezti kvenkostur á Islandi
í þá daga. Um hana kvað séra Ölafur Halldórsson:
Hún var ung og vaxin vel,
væn og siðlát bæði.
Brúðurin kunni um bliðuþel
að bæta sorg og mæði.
Ragnheiður hét reflabrík,
rík af nöðru sandi;
hygg ég varla hittist slik
hér á Isalandi.3)
Það má því öruggt telja, að séra Ölafur hafi fengið gott
uppeldi hjá svo ágætu fólki.
Og einnig má minna á, að afsprengi þessarar ættar, afkom-
endur þeirra Magnúsar og Ragnheiðar, hefjast til mikilla valda
J) Saga Magnúsar prúða eftir Jón Þorkelsson, útg. í Kaupmannahöfn
1895, bls. 91.
2) Sama, bls. 92.
3) Sama, bls. 22.