Skírnir - 01.01.1960, Side 88

86
Sigurjón Einarsson
Skírnir
Kvæðið styður þá skoðun, að séra Ölafur hafi verið frið-
semdarmaður, sem unnað hafi kyrrlátu lífi og hófsömu. Hann
hefir varla verið stórmenni, sem styrr hefir staðið um.
En hver hún var stúlkan, dóttir hans? Það er ekki vitað.
Nafn hennar er löngu gleymt, spurningunni um hana verður
ekki svarað.
Og, ef til vill, gæti það átt sér stað, að Ólafur hafi ort þetta
kvæði undir nafni annars manns, en telja má þó, að flest
mæli með því, að svo sé ekki.
Magnús prúði, fóstri Ólafs, stóð títt í jarðabraski og lagði
mikla áherzlu á að eignast jarðir, og var það líka öruggasta
leiðin til að ávaxta fé sitt í þá daga.
En séra Ólafur hefir ekki verið maður auðs og lifað kyrr-
látara lífi en ýmsir frændur hans. Við jarðakaup kemur hann
sjaldan við sögu, er stöku sinnum vottur, þegar aðrir höndla,
það má teljast allt og sumt.
Hann er t. d. vottur að bréfi því, sem ritað var í Bæ á
Rauðasandi 12. apríl 1594 til staðfestingar því, að Jón nokkur
Konráðsson hafi selt Magnúsi prúða 12 hundruð í jörðinni
Botni í Patreksfirði. En þau kaup fóru fram 7. nóv. 1590.1)
En það eina, sem vitað er, að séra Ólafur er nefndur í sam-
bandi við jarðeignir, er, að Bjarni Jónsson lögsagnari í Isa-
fjarðarsýslu lýsir á Alþingi árið 1592 i löglegu umboði séra
Ólafs lögveði í hálfri jörðinni Eyri í Önundarfirði, 12 hundr-
uðum að dýrleika, liggjandi í Holtskirkjusókn. Er sagt, að
þetta hafi verið gert eftir þeim skilmála, sem Páll heitinn
Sveinsson hafi áður gert við Ara Jónsson.2)
Sennilega er þarna átt við Pál tengdaföður séra Ólafs og
þá ekki ólíklegt, að Ólafur hafi fengið þessa jörð með Guðrúnu
konu sinni. En sé það rétt, þá hafa þau gifzt fyrir árið 1592,
því að það ár er lögveðinu lýst á Alþingi sem fyrr segir.
Þessa jörð selur svo séra Ólafur 12 árum síðar, eða 30. marz
1604, Ara Magnússyni fósturbróður sínum. En salan er gerð
með samþykki barna hans og Guðrúnar konu hans 3) og styð-
!) Ævir lærðra manna, 5. bindi.
2) Alþingisbækur Islands II, 250.
3) Jarðabókarskjal ísafjarðarsýslu nr. 17, geymt á þjóðskjalasafni.