Skírnir - 01.01.1969, Page 135
SKÍRNIR
DANTE Á ÍSLENZKU
129
farin að snúast eins og hjól, sem snýst með jöfnum hraða fyrir afli
þeirrar ástar, er hreyfir sólina og hinar stjörnurnar.“)
Töfrar þessara lína, sem eru ef til vill þær dýrlegustu er nokkurn
tíma hafa verið kveðnar, fara forgörðum hjá Guðmundi: „Og líkt og
mæta allir punktar einum / við öxul geislar hj óls á vegi förnum / svo
lukti um mig sú ást, er höndum hreinum / heldur á sól og jörð og öll-
um stjörnum“ (bls. 148). Að leiðarlokum umlukti ástin ekki Dante
heldur hrærði þrá hans rétt eins og sama ást hafði hreyft sólina og
hinar stjörnurnar frá örófi alda, eins og okkur er sagt í Ijóðlínum 38
-40 í Inferno. Og hún hrærði þrá hans með jöfnum snúningshraða
hjóls, sem með öðrum orðum þýðir, að ást Dantes sameinast ást guðs
og er á hennar valdi að leiðarlokum. Guðmundur virðist því miður
ekki skilja þessi veigamiklu hugtök hjá Dante. Og það má líka teljast
óheillavænlegt, að hann skuli einlægt fylla út í ljóðlínurnar með
óþarfa íaukum á borð við „á förnum vegi“ og „höndum hreinum“.
Ljóðlínur 41—45: „Þvi gladdi ég minn hug í þessum voða / og ótt-
ans tár af augum mínum þerrði: / Sjá, þetta dýr mun gjarnan gæfu
boða, / með glæsilit á sínum mjúka feldi, / umleikið vorsins mildi
og morgunroða.“ Þetta er þýðing á ljóðiínum 41-43 í frumtextan-
um: „Si che a bene sperar m’era cagione / Di quella fiera alla gai-
etta pelle, / L’ora del tempo, e la dolce stagione.“ („Svo að stundin
og árstíðin blíða gáfu mér ástæðu til að vera vongóður varðandi
dýrið í litskrúðuga feldinum sínum.“) Guðmundur leggur ekki að-
eins til orð frá eigin hrjósti eins og t. d. „og óttans tár af augum
mínum þerrði“ heldur rangþýðir hann líka. Dante segir ekki, að
dýrið hafi gefið sér von heldur þveröfugt. Það var tvennt „stundin
og árstíðin blíða“, sem gerði hann vondjarfan eða blésu honum
kjarki í brjóst andspænis „dýrinu í litskrúðuga feldinum sínum“.
Ljóðlína 48: Guðmundur sleppir hinni mögnuðu Hnu, þar sem
Dante lýsir ljóninu: „Si che parea che l’aer ne temesse.“ („Það virt-
ist sem sjálft loftið hræddist það.“)
Ljóðlína 49: „að mér hinumegin" - Dante segir ekkert hvar úlf-
ynjan er stödd. Guðmundur sleppir um leið þessari snjöllu lýsingu á
úlfynjunni: „di tutte brame / Sembiava carca nella sua magrezza.“
(„Öllum girndum virtist hún þrungin þótt hordregin væri.“)
Ljóðlína 55: „Sem sá, er dró sér fé í fýsn og syndum.“ Síðustu
9