Skírnir - 01.01.1969, Qupperneq 150

144
BJÖRN K. ÞÓRÓLFSSON
SKÍRNIR
skýrari og svipta mótstöðumennina vopnum, sem þeir hafi búið sér
til úr þessum stöðum frumvarpsins. Ritstjórinn gerði harðorða at-
hugasemd við grein eftir Guðmund Guðmundsson, sem ég veit ekki
deili á, er kom í Þjóðólfi 29. apríl 1887 og réð til að láta stjórnar-
skrármálið liggj a niðri þangað til breyting yrði á dönsku stj órninni.
Isafold segir í yfirlitsgrein um árið 1886, sem kom í blaðinu 5.
janúar 1887:
„Með því að landslýður allur að kalla má er einhuga í þessu máli
(stjórnarskrármálinu), vekur það engan óróa eða flokkadrátt í land-
inu, er dregið geti hugi landsmanna frá öðrum nauðsynj amálum.
Þeir treystu því öruggir og rólegir, að með þolinmæði og staðfestu
muni það vinnast á sínum tíma.“
Að öðru leyti leggur ísafold fátt til stjórnarskrármálsins allt fram
til Alþingis 1887. Hún var talin hlédræg í málinu, og stundum á
það minnt, að þegar Suðri, síðasta stj órnarblaðið hér á landi með-
an stjórn vor sat í Kaupmannahöfn, lagðist niður í árslok 1886 og
sameinaðist Isafold, erfði hún fríðindi nokkur, sem Suðri hafði
notið hjá landsstj órninni. Hitt mætti þó ekki síður hafa valdið, að
Björn Jónsson þekkti vel til í Danmörku og hafði litla trú á pólitisk-
um straumhvörfum þar í bráð.
Ritstjóri Fjallkonunnar var fjarlægur allri stj órnhollustu, en
stjórnskipunarmálið virðist ekki vera honum efst í huga, enda gagn-
rýnir hann ekki síður innlend stjórnvöld en dönsku ráðgjafastjórn-
ina. Fjallkonan segir 6. janúar 1887 í yfirlitsgrein um „árið sem
Ieið“, að alþýða hafi „óljósa þekking á stj órnmálum“, og óánægjan
muni mest sprottin af því, „að stj órnarathöfnin hér á landi virð-
ist hafa farið í ólagi, fremur en af því að menn sé almennt óánægð-
ir með stjórnarskipunina.“ Ráðsmenn þjóðarinnar hafi farið ráð-
lauslega með sínu valdi, að sögn nemi skuldirnar af einu þjóðjarða-
umboði á Vesturlandi um 11000 krónum og sé mest af því talið tap-
að fé1. í grein með fyrirsögninni „Úrræði“, sem Fjallkonan flytur
28. apríl og 18. maí, segir, að stj órnarskipun landsins standi til mik-
illa bóta og landsmenn verði að hafa vakandi áhuga á „að bæta
hana eftir þörfum og kröfum tímans og gera hana alinnlenda“. Hins
vegar telur blaðið íslendinga þegar njóta svo mikils frelsis, að ekki
verði með sönnu sagt, að yfirstjórn landsins sé svo meinlega skipað,
að atvinnuvegir þjóðarinnar eigi ekki viðreisnar von fyrir þá sök.