Tímarit Máls og menningar - 01.11.2014, Page 121

R ó s i b r ó ð i r
TMM 2014 · 4 121
„Du din jævla taper,“ gargaði hann á Kjell Kohlstadt, „Du kjörer som en
jente, din tosk.“
Ég hafði ekki hugmynd um að Rósi kynni norsku, en hann lét sví virð ing­
arnar dynja á Norðurlandameistaranum og ég skildi ekki helminginn af því
sem hann sagði. Ég skildi þó að ekkert af því var vel meint.
Það voru ekki nema sextíu metrar eftir í markið, en ég var ennþá nokkrum
skrefum á eftir Kjell. Það var eins og rigningin hefði líka ákveðið að taka
ærlegan endasprett, því nú var hreinlega eins og hellt væri úr öllum heimsins
fötum. Áhorfendur og fjölmiðlafólk hoppaði báðum megin brautarinnar
og ég heyrði ærandi hróp, öskur og óhljóð, lúðrablástur og org. Og ég sá að
þetta var vonlaust. Ég næði aldrei framúr Norðmanninum. Nema ég losaði
mig við Rósa bróður.
Þetta var ekkert endilega meðvituð ákvörðun, kæra vinkona, heldur miklu
frekar eitthvað sem gerðist í hita leiksins. Kannski var það bara þessi gamli
draumur minn sem tók af mér völdin augnablik. Ég sleppti tökunum á Rósa
bróður og með snöggu átaki kastaði ég honum af bakinu á mér. Það kvað við
skerandi neyðaróp.
Rósi bróðir er lamaður, eins og þú veist, en viðbrögðin hjá honum láta ekki
að sér hæða. Nánast um leið og ég fann fargið hverfa af bakinu á mér var
gripið heljartaki um hægri ökklann. Ég missti jafnvægið og skall í malbikið.
Hljóðin í mannfjöldanum urðu eins og öskrandi brim. Kjell Kohlstadt var
kominn í mark á nýju Norðurlandameti, en enginn af nærstöddum tók eftir
því. Allra augu voru negld á okkur Rósa.
Allir fjölmiðlar stóðu á öndinni yfir þessu atviki. Fólki bar alls ekki saman
um hvað hefði gerst, en flestir voru á því að ég hefði hlaupið keppinaut
minn niður á síðustu metrunum til að reyna að tryggja mér gullið. Skyggnið
hafði verið afar slæmt þegar atvikið átti sér stað, móða og regnvatn á linsum
myndavélanna og engin leið að sjá hvað fram fór. Lögreglan bað sjónarvotta
að gefa sig fram og þegar rúmlega níuhundruð manns höfðu verið yfir­
heyrðir var gefin út ákæra á mig fyrir lífshættulega líkamsárás. Allir miðlar
birtu viðtöl við Rósa og enginn gat varist því að klökkna eða jafnvel háskæla
þegar hann lýsti þeirri skelfingu að sjá draum sinn slokkna og gufa upp í
einni sjónhendingu.
Framhaldið þekkir þú alveg jafnvel og ég. Vistin hér á Hrauninu er alveg
bærileg, en hver dagurinn þó öðrum líkur. Ég held mér í ágætu líkamlegu
formi og reyni eftir bestu getu að láta gott af mér leiða. Margir af þeim sem
hér sitja inni hafa séð villu síns vegar og eru staðráðnir í að verða nýtari og
betri menn þegar vistinni lýkur. Ég hvet þá til að velja sér verðugar fyrir­
myndir og setja sér góð markmið. Öðru vísi verði draumar þeirra aldrei að
veruleika. Það gladdi mig ósegjanlega þegar ungur skjólstæðingur minn,
drengur innan við tvítugt, festi upp mynd af hetjunni sinni í klefanum
sínum núna á dögunum. Það var myndin af Rósa bróður síðan í fyrra, þegar
hann var kjörinn íþróttamaður ársins.