Tímarit Máls og menningar - 01.09.2018, Blaðsíða 140

U m s a g n i r u m b æ k u r
140 TMM 2018 · 3
ingamenningar og áhugamála unglinga,
tungumálið er hæfilega skotið slettum
en aldrei tilgerðarlegt eða þvingað. Þetta
kemur vel fram í Endalokabókunum
þar sem heilmikið er um samskipti á
netspjalli. Sem dæmi má nefna samtal
Kristófers og Ragnars Orra um sameig-
inlega vinkonu, en sá fyrrnefndi er mik-
ill töffari og finnst vinurinn stundum
dálítið forn í máli:
ROrri: Hún var alveg ferlega leið á
leiðinni heim. Held að þetta fái meira á
hana en hún lætur uppi
Kristó: Skil (held ég, gamlinginn þinn)
ROrri: Ef við segjum þá fær hún bara
óþarfa áhyggjur og kannski út af engu
Kristó: ókei sammála
Kristó: heyrðu. Þarf að sofa. sjáumst á
morgun. Tékkum kannski á Runólfi
þarna í skóginum. Kannski
fæst einhver skýring hjá honum
ROrri: Ef ég þori …
Kristó: Kallinn passar litla sinn :p
ROrri: Oohh I feel so safe already!
Kristó: GN mín kæra <3
ROrri: gn my hero
(Útverðirnir 188)
Stíllinn er liðugur og léttur og þess utan
eru sögurnar vel upp byggðar og nokk-
uð grimmar – hér er ekki verið að vatna
hryllinginn út. Þó er líka nóg af húmor í
bland við óhugnaðinn sem er sérlega vel
gerður, alveg mátuleg blanda af undir-
tónum og beinum lýsingum.
Fyrstu bækurnar sjö eru allar sjálf-
stæðar og þar er smátt og smátt byggð
upp óhugnanleg stemning þar sem les-
andi kynnist ýmsu af því ótrúlega og
hræðilega sem er „á seyði í Rökkurhæð-
um“. Síðustu tvær bækurnar má líka lesa
án þess að hafa lesið hinar sjö, utan að
sú síðasta, Gjörningaveður, er beint
framhald Útvarðanna, og þessar tvær
verður því að lesa saman. Hver bók
gefur lesanda tækifæri til að kynnast
þessu hverfi betur og betur og átta sig á
umfangi þess og þá sérstaklega áhrifun-
um sem hinar dularfullu rústir á hæð-
inni hafa á hverfið og íbúa þess. Sögu-
persónurnar tengjast líka innbyrðis,
enda eru þær allar í sama skóla og þann-
ig er vísað til atburða annarra bóka, án
þess þó að gefa of mikið upp. Einnig
koma við sögu krakkar sem flytja ný í
hverfið og þannig er það með Hallgerði,
aðalsöguhetju Endalokabókanna. Hún
flytur í hverfið í kjölfar þess að móðir
hennar flytur þangað, en reyndar eiga
þær rætur að rekja til Rökkurhæða, því
amma Hallgerðar býr þar og í ljós
kemur að hún bjó í blokkinni á Hæðinni
þegar Atburðurinn varð. Atburðinum
sjálfum er lýst í sjöundu bókinni, en
hún tengist beint dramatískum lokum
fyrstu bókarinnar og þannig spinnst
vefurinn milli bókanna innan flokksins.
Mamma Hallgerðar er blaðakona og
það er Hallgerði eðlilegt að safna upp-
lýsingum og setja þær saman. Það er því
hún sem kemur auga á tengslin á milli
ýmissa þeirra óhugnanlegu atvika sem
hún heyrir óljósar sögur af og í fram-
haldi er það hún sem dregur ályktanir
um tengsl þar á milli og vekur máls á
því að eitthvað sé rotið í Rökkurhæðum.
„Hallgerður sat á rúminu og fletti ann-
ars hugar í gegnum Skoska fílinn á
meðan hún reyndi að grípa einhverjar af
hugsununum sem þeyttumst um í heil-
anum eins og egg í hrærivél“ (Útverð-
irnir 156). Svo ákveður hún að hafa
samband við Ragnar Orra:
Evudóttir: Hæ. Ertu vakandi?
ROrri: Nei, eða, jú núna
Evudóttir: Sorrí, þarf svo að tala við
einhvern. Þetta var algjörlega kreisí
kvöld.
ROrri: Þessi dagur bara, hefði getað
verið beint úr Doctor Who!
[…]
TMM_3_2018.indd 140 23.8.2018 14:19