Heilbrigðisskýrslur - 01.12.1947, Blaðsíða 243
241
snemma frekar öfgafullar skoðanir og var þar á öndverðum meið
við heimili sitt og fjarlægðist það því enn meira. Hann byrjaði að
drekka, varð fyrir vonbrigðum. I hysterisku geðveikiskasti veitir
hann sér óviljandi áverka, svo að líkamslýti hans verða enn meiri,
það dregur úr starfsmöguleikum hans og starfslöngun hans, og hann
einangrast enn meira. Fyrri vini vill hann lítið umgangast. Dryklcju-
skapur, lögbrot og einstæðingsskapur var orðið hlutskipti hans, en
fálæti og stundum hysterisk frekjuköst einkenndu framferði hans.
Hann hefur að vísu áður verið geðveikur og drykkfelldur — geð-
veiki hans var psykogen og læknaðist. Drykkjuskapur hans var mun
meiri áður, en virðist þó hafa verið með minna móti i vetur (1946—
47), a. m. k. sólarhringur er liðinn frá því hann síðast bragðar áfengi,
og þá ekki mikið, þar til hann fremur afbrotið.
Afbrot hans virðast mér ekki hvatabragð eða skammhlaupaverk
geðveiks manns, heldur vanhugsað örþrifaráð til sjálfsbjargar hjá
þrásinna manni, er hefur horn í síðu þjóðfélagsins — örþrifaráð
svipaðs eðlis og sefasjúk viðbrögð vanmátta einstaklinga. Að hann
varð mannsbani var frekar af vangá en yfirlögðu ráði. Hann ætlaði
sér ekki af frekar en margir í sefasýkisköstum.
Hann virðist hafa verið algáður á undan og eftir og a. m. k. að
einhverju leyti, á meðan hann vann verkið — hann vissi, hvað hann
var að gera, og hann hafði ógeð á þvi, sem hann var að gera (sic).
Bendir það til þess, að ekki hafi verið um æði frávita manns né morð-
sýki kaldrifjaðs glæpamanns að ræða og ekki um misþyrmingar
sadistisks eðlis eða verkan eftir áfengisofnautn. Á hinn bóginn hefur
hann elcki virzt iðrast verknaðar síns, aðaltilganginum var náð, „að
komast undir mannahendur“, þótt hrapallega tækist til.
Afbrigðileg hegðun mannsins virðist eiga rót sína að rekja til lík-
amslýtis, nokkurs andlegs misþroska, sálarlegra og félagslegra að-
lögunarerfiðleilta, en hvorki geðsjúkdóms né illmennsku."
Sérstaklega aðspurður af dómaranum telur yfirlæknirinn, að verkn-
aður I. falli ekki undir ákvæði 15. gr. hegningarlaganna, heldur hafi
hann, er hann framdi verknaðinn, verið í því ástandi, sem 16. gr. sömu
laga gerir ráð fyrir, en telur sig ekki geta „um það sagt með vissu“,
hvort ætla megi, að refsing geti borið árangur, en „það þó frekar
ósennilegt."
Málið er lagt fijrir læknaráð á þá leið,
að beiðzt er álits þess „um andlega heilsu ákærða almennt, en sér-
staklega um andlegt ástand hans þann 3. maí 1947, er hann framdi
glæpi þá, sem í máli þessu greinir, og hvort hann var þá alls ófær
til að stjórna gerðum sínum. Enn fremur um það, hvort ætla má eftir
atvikum, að refsing gæti borið árangur gagnvart ákærða I. E-syni,
þannig að hún gæti skapað hjá honum hvatir til að forðast refsiverða
hegðun. Loks er óskað umsagnar um vottorð dr. Helga Tómassonar
yfirlæknis, dags. 20. okt. 1948, að öðru leyti.“
31