Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2023, Blaðsíða 101

STEINDóR J. ERLINGSSON
106
þess að eiginkonan og Snúlli rumskuðu. Að því búnu gekk ég fram, ritaði stutt
kveðjubréf, sem ég skyldi eftir á eldhúsborðinu, og læddist loks út úr íbúðinni.
Örvæntingin var slík að ég vissi ekki fyrr en ég stóð á brúnni og eftir að hafa horft
eins og dáleiddur á stríðan straum hafsins tók ég ákvörðun um að feta í fótspor
ógæfumannsins í „Martröð“ Arnar Arnarsonar (1884–1942), þó ekki fyrr en ég
hafði hugleitt kvæðið í skamma stund, sérstaklega annað erindið:
Svalt er í sjónum,
sefur þar enginn rótt.
krabbar með klónum
klipu mig dag og nótt.
Týndi ég höfði og hönd
í hafölduróti.
Bylgjur, sem ber að strönd,
berja mig grjóti.
Þær berja mig grjóti.21
Ég lét drungalegt innihald ljóðsins ekki aftra mér, klæddi mig úr fötunum, braut
þau saman í snyrtilega hrúgu á brúnni og stökk út í helkalt djúpið. Ég fann
hvernig boðaföllin báru mig hratt út eftir voginum á sama tíma og ískaldar
greipar hafsins reyndu að toga mig undir yfirborðið. Ægir og maðurinn með
ljáinn höfðu sem betur fer ekki erindi sem erfiði því áður en kuldinn dró úr mér
allan mátt skutust upp í hugann myndir af fjölskyldunni og ákvað ég þá að gefa
lífinu enn eitt tækifæri. komst ég við illan leik að landi, klifraði upp grýttan og
brattan bakkann og gekk skjálfandi að brúnni. Þar klæddi ég mig í fötin og rölti
niðurlútur heim. Þegar þangað kom reif ég kveðjubréfið, klæddi mig úr fötunum
og lagðist upp í rúmið án þess að eiginkonan rumskaði. Ég sagði henni frá at-
burðinum einhverjum dögum síðar.
Tilhugsunin um atvikið er mjög erfið og þegar ég horfi á bók Grays fallast
mér hendur. Í áratugi hef ég verið á flótta frá lífinu og hef af þeim sökum búið
við mikla einangrun. Í gegnum árin hef ég óttast fátt meira en mannleg sam-
skipti sem eitt og sér er átakanlegt. Öllu verri eru þó tímabilin þar sem mér
hefur nánast verið um megn að eiga í samskiptum við fjölskylduna, eiginkonuna
og börnin. Þá líður mér eins og fanga í einangrun, án nokkurrar útkomuleiðar.
Hugsa ég þá stundum með öfund til Moosbruggers og annarra dauðadæmdra
ógæfumanna enda bíður þeirra frelsi dauðans. Af þessum sökum hef ég á
liðnum árum oft upplifað mig sem lítinn dreng er horfir skelfingu lostinn út um
21 Örn Arnarson, „Martröð“, Illgresi, Reykjavík: Helgafell, 1965, bls. 75.