Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2023, Side 164

„HAnDAn VIð lÍFIð BÍðuR EkkERT, EkkERT“
169
Ei stjörnunótt lík þeirri
er stígur nú slæðudans
undir vetrarköldum þakhjálmi
þessarar strandar
heldur alsvört nótt
sem á ekki til
minnstu sprungu
handa miskunnsömu ljósi.
Nótt úr iðrum heims
gegnum alla sál vora. (340)
Í þeim ljóðum sem hér er vikið að kemur þannig fram alger afneitun á tilveru að
þessu lífi loknu. Slík afstaða kann að leiða til tómhyggju og tilgangsleysiskenndar.
Sú er þó ekki raunin í ljóðum Hannear Péturssonar. Sú lífssýn sem þar verður
fyrir virðist byggjast á allt öðrum forsendum en hverfulleika og endalokum
hinnar einstaklingsbundnu tilveru. Má þar einkum nefna ást skáldsins til átthaga
sinna og náttúrunnar almennt. Í því sambandi nægir að benda á „Bláir eru dalir
þínir“ en það er meðal elstu en jafnframt þekktustu ljóða Hannesar og gefur tón
um margt sem á eftir kom.40
Tíunda ljóðið í „Söngvum til jarðarinnar“ boðar ekki aðeins afdráttarlausa
afstöðu til dauðans heldur tjáir ljóðmælandi líka sterka trú á jarðlífið og tilgang
þess í sjálfu sér sem virðist grunntónn í þeirri lífsskoðun sem fram kemur í ljóð-
um Hannesar:
[…]
Jörðin er allt og miklu meira en nóg
ef mennirnir kynnu að lifa. Jörðin er nóg
— öll mín hamingja, allt sem ég þarfnast og vil.
Aðeins ég læri að njóta þess sem er til
af fegurð, ást, gleði, ég læri að lifa
löngu áður en næturþögnin úr trjánum
seytlar í eyru mín, sezt um kyrrt fyrir innan.
[…] (107)
40 Ljóð ort 1951 birt í Kvæðabók.