Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.01.2023, Blaðsíða 103

STEINDóR J. ERLINGSSON
108
reynsluheimi mínum. Þögnin var þrúgandi. Mér reyndist erfitt að skilja það, enda
beið ég eftir því að heyra suðið í fluguvængjum, iðandi fuglasöng, köll frá öpum
eða einhver önnur merki um dýralíf. En það eina sem ég greindi var skrjáfið í
botngróðrinum og trjágreinunum þegar ég reyndi að fikra mig í gegnum þéttan
skóginn. Ekki man ég lengur hversu lengi ég ráfaði um þennan undarlega stað.
óttinn við að vera staddur í skóginum er hins vegar enn áþreifanlegur. Skyndi-
lega birtist rjóður og þá rofnaði þögnin. Fyrr en varði stökk ófreskja á mig og
mátti ég mín lítils enda var hún miklu öflugri en ég. Á meðan hún batt mig við
tréð fór ekki eitt orð á milli okkar.
Eftir að hafa komið böndum á mig gekk ófreskjan yfir rjóðrið. Þegar ég fylgdi
henni eftir um flöktandi og iðagrænt grasið trúði ég vart eigin augum. Þar sem
hún nam staðar blasti fjölskyldan við mér fjötruð við undarlegt, sexhyrnt tré.
Það var bleikt á litinn og var því í hrópandi mótsögn við grænan lit grassins í
rjóðrinu og laufblöð trjánna sem girtu það af. Hendur og fætur eiginkonunnar
og barnanna stóðu útglenntar og óttaðist ég að þau myndu slitna í sundur. Vein-
in hófust þegar ófreskjan kom upp að trénu undarlega. Þá byrjuðu mjóar bleikar
greinar að vaxa út úr því. Man ég enn hve undarlegur mér þótti ógnarhraður
vöxtur þeirra. Og fyrr en varði byrjuðu þær að vaxa í gegnum dóttur mína,
son og eiginkonu. Þau æptu og veinuðu af kvölum og kölluðu hástöfum á mig:
„komdu og leystu okkur“. Ég gat hvorki opnað munninn né hreyft útlimina, svo
kirfilega var ég fjötraður. ógerlegt var einnig að loka augunum. Ég neyddist því
til að horfa á ófreskjuna blása lífi í greinarnar, sem streymdu í gegnum fjölskyldu
mína, og murkuðu úr þeim lífið. Gat ég með engu móti stöðvað hildarleikinn.
Hamfaraflóð martraðarinnar skilar sér loks yfir í tárakirtlana, streymir harm-
döggin því niður eftir kinnunum og nemur loks staðar í skegginu. Þar leikur
vökvinn, sem er að mestu samsettur úr vatni (H2O) og söltum (Na+, k+ og Cl-),
við keratínið sem vex út úr andlitinu og kærir sig kollóttan um hvort mér líður
vel eða illa, líkt og kettinum sem liggur þétt upp að höfði eiginkonunnar. Ólíkt
Snúlla þá er henni alls ekki sama um mig, þótt hún sé líklega ófær um að skilja
þjáningu mína. Tilvist þessarar skörpu andstæðu á milli okkar hjónanna kveikir
nú innra með mér, á meðan ég blaða áfram í bók Grays, þá hugmynd að eigin-
konan eigi ef til vill að sumu leyti meira sameiginlegt með Snúlla en mér. Birtist
samnefnari þeirra fyrst og fremst í einstöku jafnaðargeði og áhyggjuleysi eigin-
konunnar. Þegar ég staldra loks við upphafssíðu annars kafla bókarinnar rek ég
augun í setningu sem virðist styðja þessa hugmynd: „kettir eru ánægðir með að
vera þeir sjálfir, en menn reyna að vera hamingjusamir með því að flýja sjálfa
sig“.26 Þegar ég hugsa um áratugina sem við höfum búið saman þá finnst mér
26 Sama heimild, bls. 25.