Úrval - 01.06.1947, Blaðsíða 22

20
TjRVALi
og menn gerðust órólegir út af
gamla manninum — hann gat
frosið í hel þarna uppi. En á
hinn bóginn var það erfitt fyrir
söfnuðinn að vera án hins dýr-
lega orgelspils, einkum nú þeg-
ar jólin nálguðust, og gamli
maðurinn hafði lofað að hafa
orgelið tilbúið á aðfangadags-
kvöld.
Það varð líka svo. Á hverri
nóttu í þrjár vikur samfleitt
baksaði hann og stritaði þarna
uppi, og í dögun lagði hann póst-
pokann á öxlina og óð snjóinn
allan daginn. En var honum þá
ekki kalt þarna uppi á kirkju-
loftinu? Nei, maður gat líklega
unnið sér til hita!
En þegar orgelið var komið í
lag, settist kuldinn í hann — og
það svo, að hann hríðskalf.
Hann varð að fara úr kirkjunni
og rakleitt heim í rúm — með
heiftuga lungnabólgu.
En orgelið sitt blessaða fekk
hann til að syngja aftur —
fegur en nokkru sinni fyrr. Það
máti sjá sigurljómann í augum
hans alveg þangað til hitasótt-
in lagði þoku yfir augnaráð
hans. Og síðan lá hann með
óráði og alltaf var hugurinn við
orgelið — köllunin fylgdi hon-
um, jafnvel í veikindunum.
Síðasta daginn, sem hann lifði,
var hann aftur með réttu ráði.
Og hann vildi fara á fætur til að
sjá hvernig orgelið reyndist.
— Þess þarftu ekki, pabbi,
sagði konan hans. Nýi kennar-
inn er úti í kirkju að æfa sig.
Hann hefir lofað að spila yfir
þér.
Þá sofnaði Janus Bohn hinum
ljúfa svefni dauðans.
ooýcv
Fyrir rétti.
Sakadómari hafði haldið langa prédikun yfir sakborningi um
skaðsemi áfengis. En með tilliti til þess, að þetta var í fyrsta
skipti, sem maðurinn var tekinn ölvaður á almannafæri, sleppti
sakadómari honum með áminningu og 20 krónur í málskostnað.
„Og látið mig nú aldrei sjá yður framar," sagði sakadómari
við manninn að skilnaði.
„Því get ég ekki lofað,“ sagði maðurinn.
„Hvers vegna ekki?“
„Af því að ég er innanbúðar í Áfengisverzluninni."
— New Zealand Weekly News.