Úrval - 01.06.1947, Blaðsíða 93

ADAM
91
panta pláss með allt að átta
mánaða fyrirvara. Og allt í einu
hverfur eftirspurnin! “
„Þú heldur þó ekki,“ sagði ég
„að fólk sé hætt að eiga börn?“
„Ég veit ekki annað en það,“
svaraði Thompson, „að fólk
hætti að panta fæðingarpláss í
Heilsuverndarstöðinni frá 22.
júní.“
„Hlægilegt,!“ sagði ég. „Fjar-
stæða! Er nokkuð undarlegt við
það, þó að fólk hætti að panta
sjúkrahússpláss fimm mánuð-
um fyrirfram?"
Thompson klóraði sér á nef-
inu og sagði: „Ef ný sjúkrahús
hefðu verið byggð, eða fjöldi
barna hefði dáið úr blóðkreppu-
sótt, væri skýringin fengin.“
Ég reyndi að malda í móinn
og taldi þetta stafa af einhverri
meinloku í bókhaldinu. „Ámorg-
un verður allt komið í lag,“
sagði ég um leið og ég fór. Ég
kom heim um miðnætti og heils-
aði Marge konu minni með
kossi.
„Hvernig stendur á því, að þú
kemur svona beint heim?“
spurði hún.
„Stund án þín,“ sagði ég, „er
glötuð stund.“ Hún horfði íbygg-
in á mig. „Nei,“ sagði hún, „það
er ekki það. Þú býrð yfir ein-
hverju.“
Ég sagði henni frá Thompson
og sjúkrahúsinu.
„Mér finnst vera kominn tími
til að við eignumst barn,“ sagði
hún, þegar ég hafði Iokið máli
mínu.
Næstu viku var moldbylur í
Nýja-Englandi, La Guardia
sagði af sér landsstjórastarfinu
í Þýzkalandi, og forsætisráð-
herrar og atvinnulausir kóngar
og herforingjar komu í stórhóp-
um frá Evrópu. Við urðum að
fá viðtöl hjá þeim, og ég var
búinn að steingleyma Thompson
og dularfulla fyrirbrigðinu
hans.
Dag nokkurn var ég staddur
fyrir utan Episcopal-sjúkrahús-
ið, og mér datt í hug að líta inn.
Ég spurði skrifstofustúlkuna,
hvort hægt væri að fá pláss í
fæðingardeildinni um 20. júní.
Hún blaðaði um stund í spjald-
skránni, hristi svo höfuðið og
sagði: „Því miður, það er allt
upptekið þann 20. júní. En ef
það mættti vera tveim dögum
seinna —“
„Þér eigið við,“ sagði ég, og
var brugðið, „að það sé nóg
pláss 22. júní ?“