Úrval - 01.06.1947, Blaðsíða 98

«6
ÚRVAL
rannsókna í sambandi við
Endurfrjóvgunaráætlunina svo-
nefndu. Blöðin fóru að ræða um
það, hvort fiskarnir eða skor-
dýrin myndu erfa jörðina.
Daginn, sem bar upp á Missis-
sippisprenginguna árið áður,
hringdi María Ostenheimer til
mín og var rnikið niðri fyrir.
,,Stephen,“ sagði hún, ,,það er
að fæðast barn — er kannske
fætt — í Tarrytown.“
„Heyrðu María,“ sagði ég, ,,ég
flaug til Virginiu í síðustu viku,
til þess að líta á barn, sem hafði
fæðst þar — en það reyndist
bara vera fílsungi.“
„Stephen,“ sagði María með
áherzslu, „þetta er engin skrök-
saga. Dr. Blandy vitjaði kon-
unnar. Barnið var getið fyrir
nákvæmlega níu mánuðum —
þrem mánuðum eftir að urani-
um-geislarnir gerðu alla karl-
menn ófrjóa. Blandy sagði mér
frá þessu í morgun. „Hvar á
barnið að fæðast?“, spurði ég.
Hún skýrði mér frá heimilis-
fanginu. „Þú ættir að flýta þér,
Stephen," sagði hún, „barnið
getur fæðst, hvenær sem er úr
þessu.“ Ég þaut af stað. Marge
fór með mér.
Það var laglegt tveggja hæða
hús. Þegar við hringdum bjöll-
unni, opnuðust dyrnar og við
gengum inn.
„Erað þér Smith,“ spurði
rauðbirkhm, þrekvaxinn maður,
sem var löðrandi í svita. Hann
var á skyrtunni og hafði ýtt
ermunum upp fyrir olnboga.
„Ég er Smith,“ sagði ég, „og
þetta er konan mín.“
„Ég heiti Blandy,“ sagði mað-
urinn. „María Ostenheimer hef-
ir sagt mér frá yður.“ Hann
benti okkur út í eitt hornið í
anddyrinu og gekk síðan upp
stigann.
1 horninu sat vesældarlegur
maður á grænu hægindi. Hann
grúfði andlitið í hendur sér og
var allur á skakk.
Ég kastaði á hann kveðju.
Hann tók kveðju minni og reis
úr sæti. Hann var hár og renglu-
legur. „Ég er Adam,“ sagði
hann.
„Hvað segið þér?“
„Adam. Hómer Adam.“
„Eruð þér —“
„Já, ég er að eignazt barn. Ég
meina Mary Ellen er að —“
„Heyrðu góði,“ sagði ég hug-
hreystandi, „við skulum taka
þessu rólega. Ég er Steve Smith,
blaðamaður frá A. P. Ég er
kominn til að hjálpa þér. Vertu
ekki svona órólegur. Heldurðu