Úrval - 01.06.1952, Síða 93

ÖSIGRANDI
91
inn, og vissi, að Willi dáðist
að honum. Hann dáðist að hon-
um af því að hann var svo hár
og herðabreiður, af því að
hrokkið hár hans var svo ljóst
og augun svo blá. Hann setti
sig aldrei úr færi til þess að
æfa sig í frönsku, og hann
reyndi að tala hana núna, en
heimilisfólkið vildi ekki ræða
við hann. Hann sagðist sjálfur
vera bóndasonur og myndi
hverfa aftur heim í sveitina sína
að stríðinu loknu. Hann kvaðst
hafa verið sendur í skóla í
Munchen, af því að móðir
hans vildi að hann yrði kaup-
sýslumaður, en hann hafði eng-
an áhuga á því, og fór þess-
vegna á búnaðarskóla, þegar
hann hafði lokið náminu.
„Þið komuð hingað til þess
að spyrjast til vegar og nú hef-
ur ykkur verið sagt það,“ sagði
stúíkan. „Drekkið þið vínið
ykkar og farið.“
Hann hafði varla litið á hana
áður. Hún var ekki fríð, en aug-
un voru dökk og falleg og nef-
ið beint. Hún var mjög föl. Það
var eitthvað tígulegt í fari henn-
ar. Frá því að stríðið hófst, hafði
hann heyrt félaga sína ræða um
frönsku stúlkurnar. Það var
eitthvað í fari þeirra, sem gerði
þær frábrugðnar þýzku stúlk-
unum. Will sagði, að þær væru
chic, en þegar hann spurði hann
hvað það þýddi, þá sagði hann
að maður yrði að sjá þær til þess
að skilja það. Auðvitað hafði
hann heyrt að þær væru fé-
gjarnar og erfiðar viðfangs.
Jæja, þeir myndu verða komnir
til Parísar eftir viku og þá
gæti hann gengið úr skugga um
þetta sjálfur. Það var sagt, að
herstjórnin hefði þegar gert
ráðstafanir til að opnuð yrðu
vændiskvennahús fyrir her-
mennina.
„Við skulum drekka vínið og
fara“, sagði Willi.
En Hans leið prýðilega og
vildi ekki fara strax.
„Þú ert ekkert lík sveita-
stúlku,“ sagði hann við stúlk-
una.
„Og hvað um það?“ svaraði
hún.
„Hún er kennslukona," sagði
móðir hennar.
„Þá hefur þú fengið góða
menntun.“ Hún yppti öxlum, en
hann hélt áfram að masa á
slæmri frönsku. „Þú ættir að
skilja, að þetta er það bezta,
sem nokkurn tíma hefur hent
frönsku þjóðina. Við sögðum
ykkur ekki stríð á hendur. Þið
lýstuð yfir stríði. Og nú ætlum
við að gera Frakkland að al-
mennilegu landi. Við ætlum að
koma skiplagi á hlutina. Við ætl-
um að kenna ykkur að vinna.
Þið munuð læra hlýðni og
aga.“
Hún kreppti hnefana og starði
á hann, og augu hennar loguðu
af hatri. En hún sagði ekkert.
„Þú ert drukkinn, Hans,“
sagði Willi.
„Það er ekkert vín í mér. Ég
er bara að segja þeim sannleik-