Úrval - 01.06.1952, Síða 108

106
IJRVAL
aðir aldrei að koma. Þú verður
að snúa við. Pierre er dáinn.“
„Hvaða Pierre?“
„Pierre Gavin. Kennarinn, sem
Annetta ætlaði að giftast.“
Hjartað hoppaði í brjósti
hans. Hvílík heppni! Nú var
tækifærið komið.
„Tekur hún það nærri sér?“
„Hún grætur ekki. En það
er ekki hægt að tala við hana.
Ef hún sæi þig í dag væri henni
trúandi til að reka hníf í þig.“
„Það er ekki mín sök að hann
dó. Hvernig fréttuð þið þetta?“
„Fangi, sem var vinur hans,
strauk úr fangabúðunum og
komst til Sviss, og þaðan skrif-
aði hann Annettu. Við feng-
um bréfið í morgun. Það var
gerð uppreisn í fangabúðunum,
af því að fangarnir fengu ekki
nóg að borða, og foringjarnir
voru skotnir. Pierre var einn
af þeim.“
Hans þagði. Honum fannst
maðurinn hafa átt þetta skilið.
Héldu þeir kannski að fanga-
búðir væru eitthvert hótel Ritz ?
„Lofaðu henni að jafna sig,“
sagði frú Périer. „Ég skal tala
við hana, þegar hún verður ró-
legri. Ég skal skrifa þér, þegar
þú mátt koma."
„Allt í lagi. Þú ætlar þá að
hjálpa mér?“
„Það getur þú verið viss um.
Ég og maðurinn minn erum
sammála. Við höfum rætt málið
og höfum komizt að þeirri niður-
stöðu, að ekki sé annað að gera
en sætta sig við orðinn hlut.
Hann er enginn bjálfi, maðurinn
minn, og hann segir, að úr því
sem komið er sé samvinna eina
úrræðið fyrir Frakkland. Og þér
er óhætt að trúa því að mér er
ekkert illa við þig. Ég býst við
að þú verðir betri eiginmaður
handa Annettu en kennarinn.
Og svo er líka barnið á leið-
inni.“
„Ég vil að það verði drengur.11
„Það verður drengur. Ég er
viss um það. Ég hef séð það í
kaffibollanum og í spilunum.“
„Hérna eru blöðin, ég var
nærri búin að gleyma þeim,“
sagði Hans, um leið og hann
bjóst til að stíga á reiðhjólið.
Hann rétti henni þrjú tölu-
blöð af Paris-Soir. Périer gamli
las blöðin á hverju kvöldi.
Hann las, að Frakkar yrðu að
vera raunsæir og fallazt á hina
nýju skipan, sem Hitler var að
koma á í Evrópu. Hann las, að
Frakkland yrði að grípa þetta
gullna tækifæri og ganga til
heiðarlegrar samvinnu við
þýzka ríkið, því að þá myndu
Frakkar aftur verða öndvegis-
þjóð Evrópu. Og það voru ekki
Þjóðverjar. sem skrifuðu þetta;
það voru Frakkar. Hann kink-
aði samsinnandi kolli þegar hann
las, að auðkýfingunum og Gyð-
ingunum myndi verða útrýmt
og fátæklingar landsins myndu
ná rétti sínum. Það var rétt hjá
þeim, þessum gáfuðu mönnum,
sem sögðu að Frakkland væri
í eðli sínu akuryrkjuland og að
máttarviðir þess væru bændurn-