Úrval - 01.06.1952, Qupperneq 113

ÓSIGRANDI
111
aðrir töldu að herinn ætti að
halda til Balkanskagans og Uk-
rainu. Hans var önnum kafinn.
Það var ekki fyrr en annan
sunnudag, að hann gat heim-
sótt Périerfjölskylduna. Það var
kalsaveður og slydda. Einhver
ömurleiki hvíldi yfir landslag-
inu.
„Ert það þú?“ hrópaði frú
Périer, þegar hann kom inn í
bæinn. „Við héldum að þú værir
dauður.“
„Ég gat ekki komið fyrr. Við
förum héðan þá og þegar. Við
vitum ekki hvenær.“
„Barnið fæddist í morgun. Það
er drengur.“
Hans faðmaði gömlu konuna
að sér og kyssti hana á báðar
kinnarnar.
„Sunnudagsbarn, hann ætti
að verða hamingjusamur. Við
skulum taka upp kampavíns-
flöskuna. Hvernig líður Ann-
ettu?“
„Eins og við er að búast.
Henni gekk vel. Hún fékk fyrstu
hríðirnar í gærkvöldi og klukk-
an fimm í morgun var barnið
fætt.“
Périer gamli sat hjá eldavél-
inni og reykti pípu sína. Hann
brosti að æsingu piltsins.
„Fyrsta barnið hefur alltaf
mikil áhrif á mann,“ sagði hann.
„Hann hefur talsvert hár og
það er Ijóst, eins og þitt. Og
augun eru blá, eins og þú spáð-
ir,“ sagði frú Périer. „Ég hef
aldrei séð yndislegra barn. Hann
verður alveg eins og pabbinn.“
„Guð minn góður, ég er svo
hamingjusamur,“ hrópaði Hans.
„Hve heimurinn er dásamleg-
ur! Ég vil fá að sjá Annettu."
„Ég veit ekki hvort hún vill
það. Ég vil ekki að hún verði
fyrir geðshræringu vegna mjólk-
urinnar.“
„Nei, nei, hún má ekki verða
fyrir geðshræringu mín vegna.
Ef hún vill ekki sjá mig, þá
gerir það ekkert til. En lofaðu
mér að sjá barnið.“
„Ég skal vita hvort ég get
það. Ég skal reyna að koma með
það niður.“
Frú Périer fór út úr eldhús-
inu og þeir heyrðu þungt fóta-
tak hennar í stiganum. Én eftir
andartak kom hún þjótandi nið-
ur aftur.
„Hún er ekki uppi. Og barnið
er horfið.“
Périer og Hans ráku upp óp,
og án þess að vita hvað þau
voru að gera, hlupu þau öll þrjú
upp stigann. Kuldaleg dagsbirt-
an varpaði ömurlegum blæ á
fátækleg húsgögnin, járnrúm,
hrörlegan fataskáp og drag-
kistu. Það var enginn í herberg-
inu.
„Hvar er hún?“ hrópaði frú
Périer. Hún hljóp fram á þröng-
an ganginn, opnaði dyr og kall-
aði: „Annetta, Annetta. Hvílíkt
brjálæði!“
„Ef til vill er hún í dagstof-
unni.“
Þau flýttu sér niður í dagstof-
una. Þegar þau opnuðu dyrnar,
andaði á móti þeim köldum