Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.12.2010, Side 50

ELAINE SHOWALTER
beinist femínísk endurskoðunarstefna að því að rétta skarðan hlut
kvenna og byggir á þeim kerfum sem fyrir eru. Enginn myndi neita því
að femínísk gagnrýni er skyld öðrum gagnrýnum aðferðum og aðferða-
fræði samtímans og að bestu verk greinarinnar séu eftir vel lesna höf-
unda. Engu að síður gerir of mikil áhersla femínista á að leiðrétta,
breyta, bæta við, endurskoða, auka á mannlega þáttinn eða jafnvel ráð-
ast á gagnrýna kenningu karlmanna, okkur háðar henni og tefur fyrir
lausn vandamála í okkar eigin fræðigrein. Þegar ég tala hér um
„gagnrýna kenningu karlmanna“, á ég við hugmyndir um sköpunargáfu,
bókmenntasögu, eða túlkun bókmennta sem byggjast aðeins á karllegri
reynslu en eru settar fram eins og þær hafí almennt gildi. A meðan
grundvallaratriði kenninga okkar eru byggð á karlhverfum fyrirmyndum
- jafnvel þó að við setjum þær í femínískt samhengi - lærum við ekkert
nýtt. Og þegar umfjöllunin er svona einhliða og karlkyns gagnrýnendur
hreykja sér af fáfræði sinni um femínisma, er synd að enn skuli fyrirfínn-
ast femínískir gagnrýnendur sem þrá að öðlast viðurkenningu hinna
„hvítu feðra“ sem hlusta ekki á þær og virða þær ekki svars. Sumir fem-
ínískir gagnrýnendur hafa tekið að sér að stunda endurskoðandi aðferð
sem snýst upp í eins konar hyllingu; þær hafa gert Lacan að „kvenna-
manninum“ sem skrifaði Diacritics og þröngvað Pierre Macherey inn í
þau myrku húsasund sálarlífsins þar sem Engels þorði ekki að stíga fæti.
Christiane Makward heldur því fram að þetta vandamál sé jafnvel alvar-
legra í Frakklandi en í Bandaríkjunum: „Astæða þess að nýfemínísk
kenning í Frakklandi virðist stöðnuð er sú, að hún nærist enn á orðræðu
meistaranna“.12
Tímabært er að femínískir gagnrýnendur ákveði hvort þeir ætli að
eigna sér einhvern fræðilega traustan grunn mitt á milli átrúnaðar og
endurskoðunar. Þó að ég óski eftir femínískri gagnrýni sem sé sannar-
lega kvenhverf, sjálfstæð og standist fræðilegar kröfur, er ég ekki þar
með að lýsa yfír stuðningi við aðskilnaðardrauma róttækra femínista né
að mælast gegn nýtingu ýmissa fræðilegra hjálpartækja. En við þurfum
að spyrja af miklu meiri nákvæmni hvað við okkur langar að vita og hvar
við fínnum svör við spurningum sprottnum úr okkar reynsluheimi. Eg
12 Christiane Makward, „To Be or Not to Be ... A Feminist Speaker,“ í The Future ofDif-
ference, ritstj. Hester Eisenstein og AliceJardine (Boston: G.K. Hall, 1980), bls. 102. Um
Lacan, sjá Jane Gallop, „The Ladies’ Man,“ Diacritics 6 (vetur 1976), bls. 28-34; um
Macherey, sjá „Women’s Writing“ eftir The Marxist-Feminist Literature Collective.
48