Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.12.2010, Page 222
HOMI K. BHABHA
ffá veruleikanum“, segir Anderson, gefur hin tilviljunarkennda táknmynd
möguleika á þjóðartímalagi sem er „millitíða“, sem er ein hlið á hinum
einsleita, hola tíma. Þetta er tími nútímalegrar menningar sem leysir af
hólmi hina spádómslegu hugmynd um það sem gerist samtímis-meðfram-
tímanum. Frásögn „millitíðarinnar“ leyfír tíma sem er „þversum og í kross,
ekki markaður af fyrirboðun og uppfyllingu heldur tílviljun og er mældur
með klukku og dagatali11.46 Þannig tímalag skapar þjóðinni táknræna form-
gerð sem „ímyndað samfélag" sem virkar eins og flétta í raunsæisskáld-
sögu, í samræmi við umfang og fjölbreytni nútímaþjóðarinnar. Reglulegt
tif dagatalstímans, með orðum Andersons, gefur ímyndaðri veröld þjóðar-
innar samfélagslegan þéttleika, það tengir saman ólíkar gerðir og gerend-
ur á þjóðarsviðinu sem eru algerlega óafvitandi hver um annan, nema að
vera virkir í þessum samstunda tíma sem ekki er fyrirboðandi heldur eins
konar borgaralegur sam-tími sem verður til ífyllingu tímans.
Anderson setur tilurð hins tilviljunarkennda tákns tungumálsins í sögu-
legt samhengi - og hann er þá að fjalla um merkingarferlið fremur en
framvindu ffásagnarinnar - að það hafí verið forsenda þess að frásögn nú-
tímaþjóðarinnar gæti hafíst. A sama hátt og spádómslegur sýnileiki og
samstunda veruleiki ættarveldis miðalda í fortíð, nútíð og ffamtíð er af-
miðjaður, þá getur einsleitt og lárétt samfélag nútímaþjóðfélagsins komið
fram. Hversu sundruð og klofín sem þjóð fólksins er getur hún enn tekið
á sig form lýðræðislegs „nafnleysis“ sem gengur upp í hinum sameiginlega
ímyndaforða þjóðfélagsins. Það er hinsvegar djúpstæð sjálfsafneitun til
staðar í nafnleysi nútímasamfélagsins og „millitíðar“tímanum sem mótar
frásagnarmeðvitund þess, eins og Anderson útskýrir. Leggja verður
áherslu á að frásögn hins ímyndaða samfélags er byggð á tveimur ósam-
mælanlegum tímalögum merkingarinnar sem ógna samhengi hennar.
Rými hins tilviljunarkennda tákns, hvernig það aðskilur ttmgumál og
raunveruleika, gerir Anderson kleift að undirstrika sameiginlegan
ímyndaforða eða goðsagnakennt eðli þjóðfélagsins. Hins vegar er að-
greinandi tími tilviljunarkennda táknsins hvorki samstunda tími né tími
ffamhalds. I aðskilnaði tungumáls og veruleika - í merkingafyér/zraM - er
ekkert verufræðilegt jafngildi milli frumlags og andlags, enginn möguleiki
á því að líkja eftir merkingunni. Hinn endurtekni mismunur sem dreifíst
um tungumálið og er uppspretta merkingar, þiggur tíma af tákninu en
46 B. Anderson, Imagined Communities: Reflections on the Origin and Spread ofNation-
alism, London: Verso, 1983, bls. 30.
220