Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.12.2010, Page 224

HOMIK. BHABHA
engin samstundun heldur sprunga í tímanum, ekkert sem gerist samtím-
is heldur aðeins aðskilnaður í rýminu.
„Millitíðin“ er tákn ferlisins og gjörningsins, ekki aðeins samfelld nú-
tíð heldur nútíð sem röð eða framhald án samstundunar - ítrekun á
tákni þjóðarrýmis nútfmans. Með því að fella millitíð þjóðernisfrásagn-
arinnar, þar sem fólk lifir sínu marghliða, sjálfstæða lífi, inn í hinn eins-
leita, hola tíma, þá sést Anderson yfir tíma táknsins sem framandgerir
og ítrekar. Hann náttúrugerir augnabliks „skyndileika“ hins tilviljunar-
kennda tákns, slátt þess, með því að gera það að hluta af sögulegri fæð-
ingu skáldsögunnar, frásögn sem einkennist af samstundun. En skyndi-
leiki táknmyndarinnar er sífelldur; verður til í augnablikinu fremur en
samtímis. Tilviljunarkennt táknið skapar merkingarrými fyrir ítrekun
fremur en línulegt framhald eða framvindu. „Millitíðin11 verður að alls
ólíkum tíma, eða tvíbentu tákni, fólksins sem þjóðar. Ef þetta er tíminn
sem tengist nafnleysi fólksins þá er það líka rými sem tengist upplausn
þjóðarinnar.
Hvernig er hægt að skilja þetta forstig merkingarinnar sem ákveðna
stöðu félagslegrar og menningarlegrar þekkingar? Hvernig á að skilja
þennan tíma sem kemur „á undan“ merkingunni, sem rennur ekki á frið-
samlegan hátt inn í nútíðina á sama hátt og samfella hefðarinnar - hvort
sem hann er búinn til eða ekki? Hann á sína eigin þjóðarsögu í spurningu
Renans „Qu’est ce qu’une nation?“ sem hefur verið upphafspunktur
margra af áhrifamestu umfjöllunum um tilurð þjóðarinnar í nútímanum
- hjá Kamenka, Gellner, Benedict Anderson og Tzvetan Todorov. At-
hyglisvert er að samkvæmt Renan þá felur viðtökuhlutverk nútímans -
viljinn til að verða þjóð - í sér að innleiða tíma endurskráningar sem að-
greinir og ítrekar, inn í aðferðina sem þjóðin beitir til að tjá sig í nútíð-
inni. Renan segir að í viljanum til að verða sjálfstæð þjóð, komi ónatúr-
alísk meginregla nútímaþjóðarinnar fram - en ekki í fyrri staðfestingum
á kynþætti, tungumáli eða landsvæði. Það er viljinn sem gefur sögulegu
minni Samræmi og tryggir samþykki samtímans. Viljinn er raunar tján-
ing þjóðar-fólksins:
Tilvera þjóðarinnar er, ef þið afsakið líkinguna, eins og dagleg,
almenn atkvæðagreiðsla, á sama hátt og tilvera einstaklingsins
er stöðug staðfesting á lífi. Osk þjóðanna er, að öllu saman-
222