Ritið : tímarit Hugvísindastofnunar - 01.12.2010, Page 230

HOMI K. BHABHA
að félagslegar merkingar myndast í sjálfri athöfn framsagnarinnar, þegar
brotakenndur, ójafngildur klofningur verður á milli énoncé og enonciation,
en það grefur undan skiptingu félagslegrar merkingar í það sem er fyrir
innan og það sem er fyrir utan. Inntakið verður framandi mise-en-scéne sem
afhjúpar táknandi formgerð mállegs mismunar. Þetta ferli sést aldrei, það
rétt glittir í það undir fellingunum á konungskápu Benjamins eða í snert-
ingunni á milli líkingar symbólsins og mismunar táknsins.
Vinna má áfram með röksemdir Benjamins í kenningu um menning-
armismun. Aðeins með því að takast á við það sem hann kallar „hreinna
loft málsins“ - táknið sem forstig að hvaða stað merkingarinnar sem er -
er hægt að yfirbuga veruleikaáhrif inntaksins en það gerir síðan öll
menningarleg tungumál „framandi“ sjálfum sér. Og frá þessu framandi
sjónarhorni verður mögulegt að skrá sérstaka staðsetningu menninga-
kerfanna - ósamlíkjanlegan mismun þeirra - og þessi skilningur á mis-
muninum gerir athöfn menningarlegrar þýðingar mögulega. I þýðingar-
athöfninni verður inntakið sem er „sjálfsagt“, framandi og fráhverft. Og
þá stendur eftir tungnmál þýðingarverkefnisins, Aufgabe, alltaf andspæn-
is tvífara sínum, því óþýðanlega, framandi og útlenda.
Framandleiki tungumála
Að svo komnu máli verð ég að hleypa að vox populi: tiltölulega ósagðri
hefð fólksins úr byggðunum - þetta er fólkið úr nýlendunum, eftirlend-
unum, innflytjendurnir, minnihlutahóparnir - farandfólkið sem verður
ekki haldið innan þess sem kallast Heim í þjóðmenningunni og einróma
orðræðu hennar, heldur er þetta fólk tíl marks um breytanleg útmörk
sem afneita landamærum nútíma þjóðarinnar. Þetta fólk er varalið Marx,
farandvinnuafl sem talar tungumál framandleikans og klýfur með því
hina einróma þjóðernislegu rödd og verður að færanlegum her Nie-
tzsches, her myndhverfínga, nafnskipta og manngervinga. Það tjáir hina
lifandi-dauðu hugmynd um „ímyndað samfélag“ þjóðarinnar, útjaskaðar
myndhverfingar hins glæsta þjóðlífs dreifast nú um aðra frásögn af land-
vistarleyfum, vegabréfum og atvinnuleyfum sem á sama tíma viðhalda og
auka, binda og slíta mannréttindi þjóðarinnar. I uppsafnaðri sögu Vest-
urlanda er að fínna fólk sem talar torrætt tungumál depurðar og upp-
flosnunar. Þess er röddin sem opnar tómarúm sem er að sumu leyti líkt
því sem Abraham og Torok lýsa sem róttækri and-myndhverfíngu:
228