Úrval - 01.03.1963, Blaðsíða 35

51
TÆKNIN LIKIR EFTIR SKYNFÆRUM . . .
að rannsaka leðurblökuna í sama
augnamiði, af því að ratvísiút-
búnaður leðurblökunnar gerir
slíkum útbúnaði mannsins mikla
skömm til. Hún gefur frá sér há-
tiðnibljóð (supersonik), sem hún
beinir að hlutum umhverfis sig
og lætur þau endurkastast til sin
aftur. Þannig ratar hún af svo
mikilli nákvæmni, að þótt bund-
ið væri fyrir augun á leðurblöku
og hún látin fljúga um i dimmu
herbergi, þar sem strengdir væru
píanóstrengir tugum saman, þá
myndi hún aldrei strjúkast við
neinn af þráðunum.
„Innrauð“ skynfæri.
Þegar höggormurinn leitar sér
uppi blóðheit fórnardýr að nóttu'
til, treystir hann á innfrárautt
skynfæri í böfði sér, sem greinir
hitabreytingar, þó að þær nemi
ekki meira en 1 /1000 úr hitastigi
(miðað við Fahrenheit). Vísinda-
menn hafa mikinn áhuga fyrir
þessu fyrirbrigði, því að flug-
skeyti og gervihnettir, sem fram-
leidd hafa verið i loftvarnaskyni
og ætlað er að greina það með
hjálp innfrárauðrar „skynjunar“,
ef flugskeyti er skotið á loft ein-
hvers staðar í heiminum, eru
ósköp ófullkomin tæki miðað við
skynfæri höggormsins.
Einnig er verið að rannsaka
mýfluguna, vegna þess að nauð-
syn ber til að vinna bug á hljóð-
truflunum, sem eru plága fyrir
alls kyns fjarskiptitæki vor. Mý-
flugan þarf ekki annað en að láta
vængi sína titra til þess að* fram-
leiða suðandi hljóð, sem mun geta
smogið í gegnum hvers kyns
truflandi hávaða, sem maðurinn
eða náttúran getur framkallað,
hvort sem það eru þrumur eða
emjandi neyðarflautur, og flutt
þannig annarri mýflugu 150 fet-
um í burtu skilaboð sín.
Kviðeyra mölflugunnar veldur
einnig miklum heilabrotum vís-
indamannanna, sem að rannsókn-
um þessum starfa, vegna þess að
þeir þurfa ekki annað en að
tengja elektróðu og magnara við
ikviðeyra þetta til þess að greina
þá hátíðnihljóð, sem jafnvel hinir
fulllcomnustu hljóðnemar manns-
ins ná ekki að greina.
Hvað meginreglur og kenning-
ar snertir, ættum við í rauninni
að geta líkt eftir þessum tækni-
útbúnaði náttúrunnar, því að all-
ar lifrænar verur, allt frá möl-
flugunni og froskinum til manns-
ins, eru í rauninni rafkerfi. Skyn-
færin, sem „tengja“ öll dýr við
umhverfið, eru aðeins straum-
leiðarar og straumbreytar, tæki
líkt og hljóðneminn, sjónvarps-
tökuvélin eða grammófónsarm-
urinn með hljóðdósinni, tæki,
sem breyta einni mynd orku i
aðra. Hljóðnemi breytir t. d.
hljóði i rafmerki, sem berast til