Úrval - 01.03.1963, Qupperneq 139

IIJA VINUM MINUM VILLIMÖNNUNUM 155
það var ein af þeim fáu setning'-
sem ég Ikunni. Svo skrifaði
ég niður svör þeirra eftir beztu
getu.
Þessa nótt hóf önnur konan
að söngla tilbreytingarlaust stef
og hélt því áfram svo lengi, að
Quichuarnir urðu órólegir. „Hún
er að galdra,“ sögðu þeir. „Svo
i'æðst fólkið hennar á okkur.“
Mennirnir sváfu með vopn sér
við hlið, og þeir spruttu á fæt-
ur, i hvert sinn er hundar geltu,
og hrópuðu: „Aucarnir!“ Margir
voru þess fullvissir, að Aucakon-
Urnar væru aðeins tálbeita, sem
send hafði verið til þeirra til und-
irbúnings árásar.
En það varð. ekki úr neinni
árás. Næstu dagana virtust Auca-
konurnar kunna mæta vel við
sig hjá Quichuaindíánunum.
Augsýnilega ætluðu þær að dvelja
þar áfram, en margir furðuðú sig
á þvi, hver ástæðan gæti verið.
Ég var þess fullviss, að guð
-hafði beint mér til þessa slaðar,
og mér virtist það viturlegt ráð
að halda þarna kyrru fyrir, svo
að ég gæti lært mál þeirra. Þvi
sneri ég aftur til Shandia til þess
að sækja Valerie dóttur rnína,
sem var þriggja ára að aldri.
Ég hafði ákveðið að stofna Vale-
rie ekki í neina hættu að ósekju,
en daginn eftir að við komurn í
þorp Quichuanna, var gerð
skyndileg árás á þorpið. Næst-
um allir karlmennirnir höfðu
farið á veiðar, og við, konurnar
og börnin, vorum að baða okkur
í ánni.
Skyndilega heyrðum við æpt
handan árinnar: „Aucarnir eru
að koma!“ Það varð uppi fótur og
fit, og einhver æpti: „Þeir eru
þegar bjTjaðir að drepa. Honorio
er dauður‘!‘
Dario, sem var eini karlmað-
urinn, sem þá var staddur í þorp-
inu, kom hlaupandi með byssu
sína í áttina til morðstaðarins, en
hann sá enga Auca. Síðar sneru
karlmennirnir heim af veiðum
og báru lík Honorios. Hann
hafði verið hæfður 18 spjótum:
Maruja, hin unga eiginkona Hon-
orios, sem hafði verið með hon-
um við ána, fannst nú hvergi.
Morðingjarnir höfðu haft hana á
brott með sér.
Við héldum til húss Honorios.
Þar sátu ættingjar hans grátandi
og struku líkinu, sem vafið var í
teppi. Konurnar ráku öðru hverju
upp skerandi óp, sem fóru si-
fellt hæklcandi, og þetta varð til
þess að auka taugaþensluna.
„Aucunum þykir gaman að
drepa,“ sagði maður einn. „Þeik
drepa að gamni sinu.“
„Og nú drepa þeir og drepa,
fyrst þeir eru á annað borð byrj-
aðir,“ sagði annar.
Dario sagði við mig: „Þeir
ræna þér líka.“