Úrval - 01.03.1963, Blaðsíða 152

168
námi okkar.
Hún spur?Si mig oft, hvers
vegna ég bæri orðin svona fram,
og sagði mér svo, hvernig ætti
að bera þau rétt fram. Stundum
hermdi hún eftir mistökum min-
um með fyrirlitningu, líkt og Auc-
arnir gerðu. Hún ætlaði sér ekki
að vera ókurteis. En hún talaði
ekki aðeins mál Aucanna, heldur
hugsaði einnig á því. Og þess
vegna gat hún ekki á sér setið,
þegar mér urðu einhver mistök á.
Valerie hjálpaði einnig til þess
að hafa ofan af fyrir vinum okk-
ar meðal Aucanna. Hún leyfði
þeim að nota litina sína, enda
þótti jafnvel fullorðna fólkinu
gaman að þvi að lita. Og þeim
þótti óskaplega gaman að' lita-
bókunum hennar, einkum mynd-
iim af dýrum, sem klædd voru í
föt. Aucunum fannst það nógu
skrýtið, að sjá fólk klætt föt-
um. En að sjá héra og ikorna
uppdubbaða ... það var ...! Þeim
varð starsýnt á hreysikött í bux-
um, sem hélt á byssu. Aucabörn-
in skildu fljótlega, að þetta var
bara „teikning", en það var erfitt
að sannfæra hina fullörðnu um,
að dýr útlendinganna bæru ekki
byssur.
Aralerie hafði aðeins komið með
eitt leikfang með sér til Aucanna.
Það var brúða. Þetta fannst Auc-
unum dásamlegur gripur. Þeir
gátu skilið slíkt leikfang. Þeir
ÚR VAL
tóku af henni handleggina, fót-
leggina og höfuðið og æptu af
hlátri.
Ömmur Valerie hefðu orðið
miður sín af ótta við að sjá Vale-
rie leika sér að uppáhaldsleik-
föngunum sínum i frumskógin-
um. Það var Aucahnífur, stór
veiðihnífur, og eldur. Henni þótti
dásamlegt að kveikja bál, og hún
lærði að kveikja eld, þótt helli-
rigning væri. Hún fór í mömmu-
leik við börnin, og það var alveg
ný hugmynd í þeirra augum. Þá
varð hún auðvitað að hafa eld.
Hún tíndi saman kvisti og litlar
greinar, tók svo logandi spýtu úr
eldi einhverrs og kveikti í sínum
kesti. Og brátt var farið- að skíð-
loga.
Sumir kunna að vorkenna
„vesalings hvítu telpunni, sem
hafði engin leikföng né hvíta
leikfélaga". En dagbók mín sýn-
ir það svart á hvítu, að til þess
er engin ástæða. Hún baðaði sig
og synti í ánni, veiddi, reytti arfa,
bjó sér til blástursrör, hugsaði
um froskakrukkurnar sínar, fór í
smáferðir um nágrennið, annað
hvort inn i skóginn í fylgd Indí-
ánanna eða á húðkeipum á ánni.
Og þannig leið tíminn. Ég var
þakklát fyrir það, að dóttir mín
fékk þetta tækifæri til þess að
uppgötva margt, sem var miklu
meira virði en hreint rúm, þurrt
hús, skór og straujaðir kjólar.