Úrval - 01.03.1963, Síða 154

170
fleiri en eina konu, en þeir sjá
fyrir öllum þeim konum, sem þeir
eiga. Ég vartS aldrei nokkru sinni
vör við missætti af nokkru tagi
milli eiginmanns og eiginkonu
þeirra á meðal . . . aldrei. Ég
heyrði þá mjög sjaldan tala illa
um hvern annan á bak. Slíkt virt-
ist vera sjaldgæft á meðal villi-
manna.
Ég gerði mér því enn betur
grein fyrir mörgum syndum og
yfirsjónum siðmenningarinnar,
vegna þess aS þær voru óþekkt
fyrirbrigSi meðal Indíánanna. Ég
varð varla vör við nokkurn snefil
af hégómagirnd né persónulegu
stolti eða monti, ágirnd né öfund.
Áfengi var algerlega óþekkt.
Karlmennirnir voru ekki latir og
gáfu óspart af afla sínum.
Ég varð þvi að horfast í augu
við þá staðreynd, aS ég hafði
ails ekkert að bjóða Aucaindíán-
unum þjóðfélagslega séð. Á því
sviði gat ég ekki kennt þeim
neitt.
Sem trúboðar höfðum viS auð-
vitað komið til þeirra til þess að
flytja þeim andlegan boðskap. En
það er erfitt fyrir einstakiinga
úr svo ólíkum menningarþjóðfé-
lögum að ná nokkru slíku sam-
bandi sín á milli. Að því er ég
bezt fæ séð, hafa Aucaindíán-
arnir ails engin trúarbrögð. Þeir
þekkja ekki hugtökin bæn, fórn
eða dýrkun né þá hugmynd að
ÚRVAL
reyna að milda illa anda, þótt
þeir trúi á tilveru þeirra.
Dayuma hafði dvalið að heiman
og hafði gerzt kristinn. Hún
reyndi því að kenna fólki sinu
það, sem hún hafði lært. Hún
vildi, að þau hefðu fundi á sunnu-
dagsmorgnum, en fyrst varð hún
að skýra hugtakið sjö daga vika.
Svo kallaði hún alltaf upp yfir
allan hópinn á sunnudagsmorgn-
um, þegar þeim hafði loks tekizt
aö skilja fyrirbrigðið sunnudag-
ur: „Allir eiga að' koma. Ég ætla
að tala um guð.“ Þeir Aucar, sem
nærstaddir voru, ltomu venjulega
á fundinn. Þeir settust á hækjur
sér þar sem hún sagði þeim að
setjast, og þeir hlustuðu jafn-
vel með sæmilegri athygli.
Dayuma valdi einhverja af sög-
unum úr biblíunni, sem hún hafði
heyrt Rachel segja, og sögunni
lét hún fylgja hæfileg hjálpar-
hljóð, handapat, svipbrigði og
aukalegar biblíuskýringar. Oft
hrópaði hún á milli þessara frá-
sagna: „Þegið þið!“ því að Auca-
indíánar eru vanir að leysa frá
skjóðunni, þegar þeir hafa frá
einhverju að segja, og þeir eru
ekki vanir því, að þeim sé sagt,
að þeir verði að sitja kyrrir og
þegjandi og hlusta á einhvern
tala í fullan hálftíma.
Þegar að bænunum kom, sögðu
þeir, sem höfðu orðið vitni að
slíkum athöfnum fyrr: „Nú eig-