Úrval - 01.04.1974, Blaðsíða 114

112
ÚRVAL
brúað það 39 ára djúp, sem á milli
þeirra var. Mjúklát, rómantísk skap
gerð hennar var þjökuð til brots og
gersamlega ofboðið af ofríkishætti
og ógerðar-tilhneigingum hans.
Hún var því fangi frá byrjun, er
hún fyrirhitti félagslegan, hefð-
bundinn elskanda, sem gæti lotið
að hönd hennar og kropið að :'ót-
um hennar.
Byron samsvaraði hennar þörf-
um. Göfugmannlegt yfirbragð hans,
háttvísi, rödd hans, þúsundir töfra,
sem honum fylgdu, gerðu hann svo
frábrugðinn og æðri öllum öðrum
verum, sem hún hafði hingað til
kynnzt. Hann var ómótstæðilegur.
Og auðvitað var Byron yfir sig
hrifinn af Teresu.
„Logagyllt hár hennar fellur í
lokkum, fríða andlitið, munaðarrík
framkoma." Þegar á allt var litið,
var hún aðlaðandi persónuleiki, ein
þeirra, sem ekkert var að, nema þá
of þybbnar lendar og stuttir kálfar.
Hún hafði bylgjandi göngulag og
góðviljað augnaráð, — og allt sem
því fylgdi.
Teresa játaði síðar fyrir eigin-
manni sínum allt, sem gerðist.
„Ég dróst að honum með óviðráð
anlegu afli. Hann varð þess var og
óskaði að hitta mig daginn eftir.
Ég var svo ósvífin að ymta að því,
að hann virti húsfreyjuheiður minn-
Því hét hann, og við ákváðum að
eiga stefnumót kl. 4 næsta dag, þeg
ar þú leggur þig síðdegis. Stundvís-
lega birtist gamall bátstjóri með
smámiða, þar sem ég var boðin um
borð í ókunnan gondól, og við fór-
um að þekktri gondólabryggju. Þar
beið hann mín. Við fórum í leigu-
bústað hans. Ég stóðst allar freist-
ingar af furðulegum krafti í þetta
sinn.“
Og eins fór næsta dag. En Byron
var ekki einn þeirra, er gafst upp
og verða viðkvæmnislega firrtir.
Og svo, eftir að fyrsta sporið var
tekið, var engin hindrun í vegi
næstu daga.
Þau fengu tíu daga, þangað til
eiginmaður ákvað að flytja sína
fláráðu húsfrú burt úr borginni.
Henni til hughreystingar gat Byron
bætt fjórum dögum við ástina.
Hann ritaði til Hobhouse og kvart
aði yfir klaufaskap Teresu:
„Hún er falleg, en barnaleg. Svar
ar fullum rómi, þegar hún ætti að
hvísla. Talar um aldur við eldri
konur, sem vilja þykjast ungar. Hún
getur sagt „mia Byron“, svo að öllu
gamaldags pakkinu þarna í Ben-
sonas ofbjóði gersamlega, og öllu
slær í dúnalogn í öllu skrafinu. Síð-
an starir og hvíslar þessi þjóna-
hjörð eins og bjálfar."
En hann fyrirgaf allt, er hún var
orðin ástkona hans. Frá Feneyjum
skrifar hann, eftir brottför hennar:
„Þú segir, að ég sé þín fyrsta ást.
Ég ábyrgist, að þú verður mín síð-
asta ástríða.“ Hann sendi henni frek
ari sönnun þessarar ástríðu:
„Minn hjartans fjársjóður," skrif
ar hann. „Ég titra, þegar ég hugsa
til þín, eins og ég titraði, þegar ég
sá þig -— en ekki lengur -— af sæl-
um hjartaslögum. Ég hef þúsund
leyndarmál að segja þér, og veit
ekki, hvernig ég á að segja þau,
þúsund kossa að senda þér, en því
miður einnig mörg andvörp."