Úrval - 01.04.1974, Blaðsíða 112

110
að stöðva hana. Þegar hún var að
falla í öngvit, rétti einhver henni
glas af köldu vatni. Hún braut glas-
ið á borði og reyndi að skera sig á
púlsinn með beittum brotunum. Að
síðustu var hún flutt heim örmagna.
Byron hélt því fram, að hann hefði
ekki vitað um þetta fyrr en daginn
eftir.
„Eg veit alls ekki, með hverju ég
hef móðgað hana. Og einskisverð
iðrun er hið eina, sem ég get sýnt
gagnvart þessu atviki,“ skrifar hann
lafði Melbourne. „Ætli hún sé með
fullu viti? “
Samt stjórnaði Caroline sér nóg
til að lýsa því yfir, þegar Byron
giftist frænku hennar, Annabella
Milbanke, 1815, „að Byron mundi
aldrei lengi leggja lag sitt við konu,
sem sækti reglulega kirkju, hefði
skilning á skýrslugerð og væri ljót
í vexti.“
Þessi yfirlýsing hennar eða spá-
sögn reyndist rétt.
Árið eftir, 1816, skildu þau hann
og Annabella að lögum og Byron
kvaddi England fyrir fullt og allt.
Hann var í Genf, þegar Caroline
loks kom fram hefndum af særðri
sál, bókmenntalega.
Hún gaf út skáldsögu í leikræn-
um viðkvæmnisstíl, þar sem Byron,
lafði Oxford, William Lamb og hún
sjálf eru söguhetjurnar dulbúin sem
skáldsagnapersónur. Þar er Byron
gerður að ófreskju. Hún óskaði eft-
ir, að hann læsi söguna. Það mun
hann og hafa gert. I endi bréfs og
ljóðs, sem hann sendi vini sínum
John C. Hobhouse, ritar hann:
„Glenarvon hef ég lesið líka, eftir
Caro. Lamb. Fjandinn fjarri mér.“
ÚRVAL
. JS
Eftir útgáfuna varð eyðilegging
Caroline alger. Lamb yfirgaf hana,
særður út af sögunni. Hún gerði til
raunir til að afturheimta ævintýri
með Byron. En allt mistókst, eitt
öðru meira.
Svo var það einn daginn, eftir að
Lamb hafði um tíma snúið heim íil
hennar, að hún var í sínum daglega
„reiðtúr", að hún mætti heilmikilli
jarðarför á veginum til Newstead.
Hún komst að raun um, að þetta
var útför Byrons. Þetta sagði Lamb
henni sama kvöldið, þegar hún kom
heim. Þá hneigðist hún til eiturlyfja
og brennivíns.
Hún missti að mestu andlega
heilsu og krafta. Hún var ófor-
skömmuð við gesti, braut borðbún-
að, reikaði um að nóttu, sinnti ekki
reglulegum máltíðum og heimilis-
haldi.
Oft sneri hún drukkin til hvílu
sinnar til þess að gráta ekkaþrungn
um gráti undir mynd af Byron, sem
hékk á veggnum við hliðina á mynd
af Kristi á krossinum.
Árið 1825 fékk Lamb algeran
skilnað við Caroline. Tveim árum
seinna varð hún alvarlega veik af
vatnssýki. Þegar hún var að dauða
komin, grátbað hún fólk sitt að
færa sér Lamb til viðtals. „Hann
er sá eini, sem aldrei bregzt mér,“
sagði hún. Lamb kom, sat við sæng
hennar og talaði blíðlega til henn-
ar. Blíðuatlot hans voru hið eina,
sem hún hafði vonazt eftir.
Hún andaðist daginn eftir. Augu
hennar lokuðust ægilegum sýnum
hrjáðs hugarflugs að eilífu.
Sex árum síðar var William
Lamb, sem nýlega hafði erft titil-