Úrval - 01.04.1974, Blaðsíða 109

Úrval - 01.04.1974, Blaðsíða 109
ÁSTKONURBYRONS 107 En betta kvnlífslausa samband fat ekki enzt endalaust. Þau voru ovf<in °lskendur eftir fáeinar vikur. E'nu sinni — áður en sambandi b°irra lauk — minntist hún þessa blýlega upphafs. Var ég köld, þegar þú náðir fvr-st valdi yfir mér?“ spyr hún By ron. ,.Þegar þú baðst mig um koss í vavninum, koss á munninn. Eftir að hafa fundizt þetta glæpur, gat é" samt ekki stöðvað mi«, né hindr að frambaldið frá því augnabliki. Þú varst segull, sem dróst mig að þér. ég gat sannarlega ekki hætt við — ■'’ar ég köld þá — eða varst það þú?“ ...Aldrei á ævi minni, meðan hjart að bærist í barmi mér. mun ég eleyma þér eða því augnabbki, s°m bú sagðist elska mig, hjarta mitt vildi ekki mæta þínu heldur flýði bæði ætluðum við að vera áfram saklaus af meira ranglæti." Hvað svo sem síðar varð, virtist ást. hans heit í fyrstu. Þau innsigl- uðu ást sína með eiðum við sýndar hiónavígslu, gáfu hvort öðru hringa ávituðum eigin hendi. Hennar inn- s'gli var „Caroline Byron“. En hvað um William Lamb í öll- um þessum ósköpum? Byron var ekki óminnugur hans, þessa kokkál aða eiginmanns. Hann leit til hans með virðingu og taldi hann „eins langt hafinn eins og Hyperion yfir Satyr“ eins og hann orðaði það. (Veruleikinn yfir vitleysunni). Lamb galt samt ekki í sömu mynt. Hann taldi Byron töfrandi og gáfaðan, en hugði hann trúð. í nærveru Caroline naut hann Samt, var það skrýtið. Hún var ekki hans tegund, ef svo má orða það. Nokkrum mánuðum semna skrif ar hann: „Caroline var og er ekki. oins og ég hef oft sagt henni. eftir mínum smekk. Og ég er ekki held- u- té® trúi því) eftir hennar höfði.“ Á ferðum sínum til Mið-Austu’'- Undi hafði Byron komizt að raun !H. að bað voru lostafullar. ein- lægar konur og frekar, sem honum rroð'iaðist bezt að Grannvaxnar konur minntu hann á ..þurrkuð fiðrildi". svo að notað ré hans eigið orðalag. Caroline var bæði grönn og dul- c rfull. Ég er í klónum á beinagrind." sa®ði hann seinna um hana. En hann gat samt ekki staðizt áleitni hennar. Gáfur hennar, ættgöfgi, viðkvæmt kynlíf hennar, fúsleiki hrnnar til að aðstoða flæktu By- ron í netið. Sm°kkur hans og gáfur urðu að h.Va í lægra haldi. Hann lét ástríð- urnar um stefnuna. Caroline tók á móti honum reglu lega á sitt heimili. Hann kom seint á morgnana og dvaldi til kvölds. Hann talaði, hún hlustaði. Bæði voru mjög ástfangin, en hvorugt vildi í bili njóta ástar sinnar hjá hinu. En Byron seig þó varlega í áttina. Þegar hún bauð honum gim- steina sína til að létta á skuldum hans, þá hafnaði hann þeim með því að senda óvenjulega rós og skrifaði: „Yðar tign, sagt er, að yður líki allt, sem er nýtt og sérstakt — að- eins um stund.“
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96
Blaðsíða 97
Blaðsíða 98
Blaðsíða 99
Blaðsíða 100
Blaðsíða 101
Blaðsíða 102
Blaðsíða 103
Blaðsíða 104
Blaðsíða 105
Blaðsíða 106
Blaðsíða 107
Blaðsíða 108
Blaðsíða 109
Blaðsíða 110
Blaðsíða 111
Blaðsíða 112
Blaðsíða 113
Blaðsíða 114
Blaðsíða 115
Blaðsíða 116
Blaðsíða 117
Blaðsíða 118
Blaðsíða 119
Blaðsíða 120
Blaðsíða 121
Blaðsíða 122
Blaðsíða 123
Blaðsíða 124
Blaðsíða 125
Blaðsíða 126
Blaðsíða 127
Blaðsíða 128
Blaðsíða 129
Blaðsíða 130
Blaðsíða 131
Blaðsíða 132

x

Úrval

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Úrval
https://timarit.is/publication/1841

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.