Úrval - 01.04.1974, Side 109

ÁSTKONURBYRONS
107
En betta kvnlífslausa samband
fat ekki enzt endalaust. Þau voru
ovf<in °lskendur eftir fáeinar vikur.
E'nu sinni — áður en sambandi
b°irra lauk — minntist hún þessa
blýlega upphafs.
Var ég köld, þegar þú náðir
fvr-st valdi yfir mér?“ spyr hún By
ron. ,.Þegar þú baðst mig um koss
í vavninum, koss á munninn. Eftir
að hafa fundizt þetta glæpur, gat
é" samt ekki stöðvað mi«, né hindr
að frambaldið frá því augnabliki.
Þú varst segull, sem dróst mig að
þér. ég gat sannarlega ekki hætt
við — ■'’ar ég köld þá — eða varst
það þú?“
...Aldrei á ævi minni, meðan hjart
að bærist í barmi mér. mun ég
eleyma þér eða því augnabbki, s°m
bú sagðist elska mig, hjarta mitt
vildi ekki mæta þínu heldur flýði
bæði ætluðum við að vera áfram
saklaus af meira ranglæti."
Hvað svo sem síðar varð, virtist
ást. hans heit í fyrstu. Þau innsigl-
uðu ást sína með eiðum við sýndar
hiónavígslu, gáfu hvort öðru hringa
ávituðum eigin hendi. Hennar inn-
s'gli var „Caroline Byron“.
En hvað um William Lamb í öll-
um þessum ósköpum? Byron var
ekki óminnugur hans, þessa kokkál
aða eiginmanns. Hann leit til hans
með virðingu og taldi hann „eins
langt hafinn eins og Hyperion yfir
Satyr“ eins og hann orðaði það.
(Veruleikinn yfir vitleysunni).
Lamb galt samt ekki í sömu
mynt. Hann taldi Byron töfrandi
og gáfaðan, en hugði hann trúð.
í nærveru Caroline naut hann
Samt, var það skrýtið. Hún var ekki
hans tegund, ef svo má orða það.
Nokkrum mánuðum semna skrif
ar hann: „Caroline var og er ekki.
oins og ég hef oft sagt henni. eftir
mínum smekk. Og ég er ekki held-
u- té® trúi því) eftir hennar höfði.“
Á ferðum sínum til Mið-Austu’'-
Undi hafði Byron komizt að raun
!H. að bað voru lostafullar. ein-
lægar konur og frekar, sem honum
rroð'iaðist bezt að
Grannvaxnar konur minntu hann
á ..þurrkuð fiðrildi". svo að notað
ré hans eigið orðalag.
Caroline var bæði grönn og dul-
c rfull.
Ég er í klónum á beinagrind."
sa®ði hann seinna um hana. En
hann gat samt ekki staðizt áleitni
hennar. Gáfur hennar, ættgöfgi,
viðkvæmt kynlíf hennar, fúsleiki
hrnnar til að aðstoða flæktu By-
ron í netið.
Sm°kkur hans og gáfur urðu að
h.Va í lægra haldi. Hann lét ástríð-
urnar um stefnuna.
Caroline tók á móti honum reglu
lega á sitt heimili. Hann kom seint
á morgnana og dvaldi til kvölds.
Hann talaði, hún hlustaði. Bæði
voru mjög ástfangin, en hvorugt
vildi í bili njóta ástar sinnar hjá
hinu. En Byron seig þó varlega í
áttina.
Þegar hún bauð honum gim-
steina sína til að létta á skuldum
hans, þá hafnaði hann þeim með
því að senda óvenjulega rós og
skrifaði:
„Yðar tign, sagt er, að yður líki
allt, sem er nýtt og sérstakt — að-
eins um stund.“