Úrval - 01.05.1978, Blaðsíða 24

22
ÚRVAL
fyrir glans sviðsljósanna með ein-
manalegri næturgöngu í regninu.
En það var samt orðið langt síðan
ég hafði séð hræðsluglampann i
augum Rudolfs. Á dansferðalagi um
Ástraliu sumarið 1963 þar sem við
dönsuðum svo að segja á hverju
einasta kvöldi, var hann hamingju-
samari en ég hefði nokkru sinni fyrr
séð hann. Fyrir mig var ferðin
líkamlega mjög þreytandi, en mér
fannst að I Rudolf fengju áhorfendur
fyllilega virði aðgangseyrisins. Oft
vorum við spurð um leyndarmálið við
samstarf okkar. Við gátum ekki
svarað beinlínis, en töldum að það
hlyti að' stafa af því hvað við höfðum
áþekkar hugmyndir um hvað okkur
langaði að gera á sviðinu. Við gátum
ýtt hvort öðru lengra fram á leið og
gefíð hvort öðru það sem með þarf til
að komast ennþá lengra.
Ég lærði ótrúlega mikið bara af þvl
að horfa á Rudolf. Það var llka hann,
sem kom mér til að fá mér nýja
kennara og hvatti mig til að læra fleiri
hlutverk. ,,Ég læri af þér. Aldrei
slaka á suðunni x pottinum,” sagði
haiin.
Á erfiðum stundum var Rudolf
sannur vinur. Við vorum í Englandi
og vorum að undirbúa atriði okkar á
árlegu tönlistarhátíðinni í Bath,
þegar ég hinn 8. júní fékk þær
skelfilegu fréttir, að pólitískur and-
stæðingur Títðs hefði skotið hann í
Panama. Það var Rudolf, sem fann
mig grátandi í auðum, dimmum
hátíðasalnum á hótelinu okkar, þar
sem ég faldi mig og barðist við að
sætta mig við þá tilhugsun, að Tító
kynni að deyja frá mér.
Maðurinn minn lifði, en var
lamaður. Smám saman tókst mér að
skilja og sætta mig við það sem allir
aðrir vissu — að hann gæti ekki
starfað framar og yrði sennilega
fullkominn öryrki það sem hann ætti
ólifað. En eftir því sem tímar liðu
varð hann þó svo miklu betri, að ég
gat farið að dansa aftur. Nú voru
fjárhagsáhyggjur komnar inn 1 tilveru
okkar, og því ekki tímabært að ég
legði dansskóna á hilluna. Þar að auki
hafði dans minn styrkst af því að ég
neyddist til að halda 1 við þrótt-
mikinn tatara, sem stefndi beint upp
á toppinn.
En ný martröð var í vændum. Við
Rudolf vorum í fullum gangi með
æfingarnar fyrir ,,Raymonda” í
Spoleto á Ítalíu, þegar ég rétt fyrir
generalprufuna fékk skeyti frá
Englandi um að koma strax heim.
Tító hafði fengið krampakast þar sem
hann lá á sjúkrahúsi til endur-
hæfíngar, og lá meðvitundarlaus.
Llkur til þess að hann lifði þetta af
voru mjög litlar. Þótt „Raymonda”-
sýningin væri mjög mikilvæg fyrir
Rudolf sagði hann strax: ,,Þú verður
að fara undir eins. Hugsaðu ekki um
ballettinn. „Tveimur kvöldum síðar
komst Tító þó til meðvitundar og mér
til mikillar gleði gat hann innan árs
verið viðstaddur frumsýninguna á
nýrri útgáfu á „Rómeó ogjúlía.”
Samt var hann á sjúkrahúsinu í tvö