Norðurljósið - 01.01.1982, Side 18

18
NORÐURLJÓSIÐ
fær að vita, að ég er ennþá sjúkur? Það mun telja mig í hópi
hræsnara.
Þetta var hinn þungbærasti dagur, sem Halldór hafði lifað,
síðan hann frelsaðist. Allan daginn fann Kvist safnaðarhirðir,
að hann ætti að heimsækja Halldór um kvöldið. Gjörði hann
það líka. Er hann kom inn, fann hann strax, að Halldór var ekki
glaður. Hann lét sem hann sæi það ekki. Hann vissi, að það gat
verið svo margt, er amað gat að nýfrelsuðum manni.
Nú hef ég víst gert eitthvað, sem ég mun iðrast, hóf Halldór
máls. I morgun var ég svo slæmur af lærgigtinni, að ég var með
hljóðum. Hvernig á ég nú að taka þessu?
Þú skalt ekki láta þér finnast of mikið til um það, sagði
presturinn til að hugga hann. Allt þarfnast reynslu. Haltu fast
við það, sem Guð hefur gjört fyrir þig. Er Kvist mælti þessi
orð, fann Halldór að honum varð rórra. Að minsta kosti varð
hann gigtarlaus þennan dag. Oáreittur af henni gat hann sinnt
starfí sínu.
Afturhvarf Halldórs bar sína ávexti. Síðar fékk hann að sjá,
að faðir hans og einn af bræðrum hans komu til Jesú, sem þeir
fylgdu niður í skírnar-gröfma. Félagið, sem hann hafði fengið
vinnu hjá, veitti honum brátt betur launaða stöðu. Er Kvist
safanaðarhirðir flutti úr bænum, kom hann við hjá Halldóri.
Hann var þá kominn í spánýtt hús með spánýjum húsgögnum.
Og hjá ánægðri fjölskyldu varð orð Guðs enn meir ljóslifandi:
„Leitið fyrst ríkis hans og réttlætis, og þámun allt þetta veitast
yður að auki“.
(Höfundur: Martin Gren. Birt íLivets Gang. S.G.J. þýddi).
„Hver æjar? hver veinar? hver á í deilum? hver kvartar?
hver fær sár að þarflausu? Hver rauð augu? Þeir, sem sitja við
vín fram á nætur. . . . Horf þú ekki á vínið, hve rautt það er,
hversu það glóir í bikarnum og rennur ljúflega niður. Að síð-
ustu bítur það sem höggormur og spýtir eitri sem naðra. Augu
þín munu sjá kynlega hluti.“ (Orðskv. Salómós 23. 29.-33.).