Norðurljósið - 01.01.1982, Síða 23

norðurljósið
23
fótleggina, en dró mig í áttina til fólks, sem var í nánd. Ég
kallaði, og það kom mér í sjúkrahús.
Menn fóru síðar að rannsaka blettinn. Sáu þeir öll verks-
ummerki í snjónum. En þeir vildu ekki trúa því, sem þeir sáu.
Jafnvel mánuðum síðar, þegar Jón sagði þeim, hvað gerðist,
vildu þeir ekki skrifa staðreyndir. Snjórinn sýndi greinilega,
hvar hann datt. En það voru engin fótspor á milli blettsins, þar
sem hann fór ofan í, og staðarins, þar sem hann hafði verið
lagður.
Heldur var útlitið kuldalegt, er Jón kom í sjúkrahúsið.
Læknarnir sáu, að hann var á stórum svæðum brunninn og það
geysimikið. Allt það, sem eftir var af fótleggjum hans, voru
beinin, nokkrar æðar og sinar. Læknarnir gáfu honum enga
von um að lifa náttlangt. Samt sem áður, fjórir og hálfur
mánuður fóru i hönd, meðan Jón barðist fyrir lífi sínu. Yfir-
völdin ákváðu, að best væri, að hann dæi fljótt og gáfu honum
ekkert vatn að drekka. En mágur hans, sem er læknir, kom inn
og bjargaði honum. Sjúkdómarnir tóku við hver af öðrum:
Lungnabólga og blóðeitrun . ... Þessu hélt áfram í fjóra
mánuði. Daglega trúðu læknarnir því ekki, að hann væri enn á
lífi. Skipta varð um umbúðir. Það olli skelfilegum sársauka.
Engin hjúkrunarkona fékkst til þess. Aðeins einn læknir vildi
gera það. Er dagar liðu fram, bað hann Jón að öskra vegna
sársaukans. Hann vissi mætavel, hvílikar þjáningar Jón varð að
líða. En hvað, sem á gekk, stundi hann aldrei eða kvartaði.
Er hann gat talað, bað hann læknana að hjálpa manninum,
sem hjá honum var. Greinilega sá hann allan tímann ungan
mann, sem þjáðist með honum og fyrir hann. Sárbað hann
lækninn að gefa honum vatn.
Oftar en einu sinni sagði læknirinn ættingjum Jóns að
þjáningarnar ættu að gera hann kolbrjálaðan. Samt hélt hann
alltaf meðvitund sinni.
Þetta hlýtur að vera eitthvað guðdómlegt, sagði læknirinn.
Rotnaða holdið fór nú að detta af honum, og beinin komu í
Ijós. Læknar gáfu honum enga lífsvon. En er svo var komið,
gátu þrjár manneskjur sagt honum allt annað.
ÉG MUN EKKIDE YJA.
Konu Jóns ofbauð það, sem hún sá fyrsta daginn í sjúkrahús-