Norðurljósið - 01.01.1982, Síða 83

NORÐURLJÓSIÐ
83
Hann lét sér því standa á sama um illkvittni þeirra. En þótt þeir
væru vondir áður, þá versnuðu þeir um allan helming, er hann
kom í nýja frakkanum sínum.
Jæja, frakkinn var ekki neinum nýr nema honum. Frændi
hans, Karl, hafði sem sé gefíð honum hann. Karl hafði notað
hann í fjögur ár. Samt varð Sören mjög glaður að fá hann. Nú
þurfti hann ekki að þjást af kulda, þegar kalt var að vetrinum.
En álitið, sem félagar hans höfðu á frakkanum, braut þó stórt
skarð í gleði hans. Nei, sjáið þið Sören! Hann er farinn að vera í
gamla frakkanum hans afa síns. Auðvitað var það Jón, sem
byrjaði. Hinir voru þá ekki seinir til að koma með hæðinisorð.
A heimleiðinni var Jón jafnvel svo vondur, að hann tók íannað
frakkalafið og reif upp í það. Sören sagði ekkert við því. En
hann grét, er hann var orðinn einn.
Veturinn kom snemma þetta ár. Frostin komu þegar um
miðjan nóvember. Skömmu síðar féll fyrsti snjórinn.
Vetrarveðrið hélst. Um það bil viku fyrir jól, gerði hríð, er leið á
daginn. Þetta veður geðjaðist ekki Jóni. Hann var aleinn heima.
Foreldrar hans voru ekki heima. Þau brugðu sér til nálægrar
borgar til að versla fyrir jólin. Jón átti að líta eftir skepnunum.
Það gat hann nú, því að hann átti ekki að vera í skólanum
þennan dag. Hann hafði líka í hyggju: að bregða sér til
þorpsins, sem var í 5 km fjarlægð, til að kaupa flugelda fyrir
nýja árið. Þrátt fyrir óveðrið, sem var að koma, lagði hann af
stað. Hann komst, erfiðleika lítið, til þorpsins, enda var
vindurinn áeftir honum. Heimferðin var miklu verri. Auðvitað
var hann svo kærulaus að hann fylgdi ekki veginum heim.
Ætlaði að stytta sér leið. Auðvitað villtist hann og það svo, að
hann hafði ekki hugmynd um, hvar hann var staddur. Hríðin
°x, og grátandi veltist hann áfram, því að honum var fjarska
kalt. Öðru hvoru æpti hann hátt á hjálp. En hver mundi heyra
til hans? Fólk er ekki úti í slíku veðri.
Ekki voru þó allir innan dyra. Hinn sí-iðni Sören hafði verið
uti á vatninu til að stinga ál. Hann var á heimleið og með hjartað
fullt af þakklæti fyrir veiðina. Hann heyrði neyðaróp Jóns. Með
því að ganga á hljóðið fann hann drenginn örvinglaðan.
Gangan hafði þó verið erfið, og brátt voru báðir drengirnir
°rðnir viltir. Við verðum að halda áfram, annars verðum við