Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1923, Qupperneq 126

I 2 6
Valdimar Krlendsson
um svo hættulegan sjúkdóm væri að ræða, og kom því.
mikill felmtur á hann, er jeg sagði honum sannleikann,
enda hafði hann næga ástæðu til þess, því við rannsókn
á konu hans og börnum kom það í ljós, að þau voru
öll orðin veik. Sjúkdómurinn lagðist mjög þungt á sak-
lausu börnin og konuna, og eru þau öll sjúk enn, meira
og minna, þrátt fyrir langvarandi legu á sjúkrahúsum og
kröftugar lækningaaðferðir á heimili þeirra. Pessa fjöl-
skyldu, sem íyr var hamingjusöm og velmegandi, hefur
hvert ólánið eftir annað elt tvö hin síðustu ár, og hún
lifir nú í eymd og fátækt.
í vor var jeg sóttur til dóttur fátæks fiskimanns,
tæplega eins árs að aldri. Við rannsókn sá jeg þegar,
að barnið hafði meðfædda sýfílis og sagði foreldrunum
frá því. Maðurinn varð þá að játa, að hann hefði haft
sýfílis fyrir sjö árum, þá er hann gegndi herþjónustu í
Árósum. Konan hafði smitast þegar eftir giftinguna, og
tvö fyrstu börnin höfðu fæðst andvana, og tvö höfðu
dáið á fyrsta árinu, og nú áttu þau að eins þessa einu
litlu dóttur á lífi. Sorg þeirra og harmatölur voru þvf
átakanlegar, er þau báðu mig að gera alt, sem í mínu
valdi stæði, til þess að freisa þetta eina barn, sem þau
áttu enn á lífi.
Jeg ritaði svo til Welanderheilsuhælisins í Kaup-
mannahöfn, sem að eins tekur á móti börnum með með-
fædda sýfílis, og bað um upptöku fyrir barnið. Fyrir
einstaklega góðvild prófessor Ehlers, sem er formaður
heilsuhælisins, var jafnskjótt tekið á móti barninu til mik-
illar gleði fyrir foreldrana. En gleðin varð því miður
skammvinn. Eftir rúma vikudvöl á hælinu andaðist barn-
íð, þoldi ekki svo kröftugar lækningar sem sýfílissjúku
börnin fá þar. Jeg fekk seinna vitneskju um að 50—
75°/o af öllum litlu sjúklingunum sýfílishælisins deyja eftir