Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1923, Qupperneq 127

Um sýfílis
127
skamma dvöl, af því að flest þeirra eru svo að fram
komin, að þau þola ekki sterk meðul.
Jeg gæti sagt margar slíkar raunasögur af sýfílissjúk-
um mönnum, sem hafa eyðilagt líf sitt og sinna nánustu,
en jeg hygg að þetta nægi til þess að gera mönnum
ljóst, hve skæður óvinur sýfílis er og hve mikið og marg-
víslegt böl leiðir af þessum hryllilega sjúkdómi. En eftir
því, sem læknaskýrslur frá íslenskum læknum skýra frá,
er sýfílis enn sem komið er sjaldgæfur á Islandi, og það
er því ekki óhugsanlegt, að hægt sje að útrýma veikinni
úr landinu, ef allir hlutaðeigendur, allir þeir, sem nokkurt
vald eða þekkingu hafa, eru sammála og samhentir um
að vilja vinna að því. Læknar þurfa að fræða menn
sem best um hættu þá, sem stafar af sjúkdómnum. Kenn-
arar og prestar þurfa að upplýsa æskulýðinn um þann
voða, sem vofir yfir þeim, sem eru ljettúðugir og ósið-
samir, og stjórn og þing þarf að leggja fram fje til
ókeypis meðala og lækninga handa sýfílissjúklingum, og
helst til þess að reisa kynsjúkdómaspítala í Reykjavík.
Eftirmáli.
Hinn góðkunni læknir Valdiniar Erlendsson hefur
gert Arsritinu góðan greiða og þjóð vorri mikið gagn með
því að semja ritgjörð þessa, svo að það geti varað landa
vora alvarlega við þeirri miklu hættu og hörmungum, sem
vofir yfir þeim. Samviskulitlir, ljettúðugir og fáfróðir menn,
sem kunna eigi að stjórna sjálfum sjer, hafa flutt veiki þessa
til íslands, einkum til Reykjavíkur og ísafjarðar, en þó einnig
til ýmsra annara kaupstaða og verslunarstaða. I'aðan mun
hún breiðast út um alt landið, ef eigi er risið upp á móti
henni. Allir, sem nokkra rækt bera til íslands og íslensku
þjóðarinnar, ættu að leggjast á eitt til þess að fræða menn
um þessa voðalegu veiki.
Til þess að almenningi verði málefni þetta sem Ijósast,
var ákveðið að láta myndir fylgja ritgjörð þessari. I’ær eru
eigi færri en 16. En þess skal getið, að eigi var hægt að