Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1923, Qupperneq 173

Um hinn íslenska Faust
173
Schafft Ih ein gutes Glas, so
wollen wir Euch loben
Zieh deinen Kreis, sprich deine
Spriiche.
Sei nur nicht ein so strenger Mann!
Du sollst das Muster aller Frauen
nun bald leibhaftig vor dir sehn
Ich weiss nicht, soll ich?
Nicht dass sie just so sehr sich
einzuschránken hat;
wir könnten uns weit eh’r als andre
regen
Gelegentlich sich etwas vorzuliigen
So ist’s ihr endlich recht ergangen
Ich sage, lass die Tránen sein!
Ef góðan veitið drykk, þið lofköst
hljótið háan (2252)
Pinn hring og særing sem að von-
um (2530, semja hring!)
og lít þar mildum sjónum á (2537)
Pú allra meyja morgunroða
nú munt brátt fá í leitirnar (2601—2)
Mjer býður vafa (2738)
En sjálfsagt þó, og óttalaust um
eigna skarð,
við okkur betra en fjöldinn veita
megum (3115 — 6)
að iðka sjálfstál rjett við tækifæri
(3298)
Nú loksins óskökk iðgjöld fekk hún
(3551)
f*ú hjer ei lætur tár þín föl! (3771)
Ich steige schon dreihundert Jahr,
und kam den Gipfel nicht erreichen
Es zieht mich was nach jenen
Stráuchen
Kein Dolch ist hier, von dem nicht
Blut geflossen
Dass ich mich nur riicht selbst ver-
gesse!
Heut’, seh’ ich, will mir nichts
gelingen
Fúrwahr, es sind die Augen einer
'J’oten
Lass mich nicht vergebens flehen
Ich bitte dich nur dies!
fúr mich ist nichts zu hoffen.
Um aldir þrjár minn uppgangur
þó aldrei náði fjallsins tindi (3997-8)
og hneigð eg fæ í lundinn ríka (4028)
ei rýtingsblað, sem dreyrinn ekki
elti (4104)
Að minnið enn fær af sjer harkað!
(4114)
I dag eru hriplek hepnisáldin (4168)
Tá, bessar sjónir vitna víst um náinn
(4195)
Hneigðu bænum hugferð þína (4439)
Eitt það er mitt bænarmál (4500)
mín von nær ekki anda (4544).
Jeg hygg þetta sýna, að orðaval þýðingarinnar er víða hvar mjög
sjerviskulegt og spilt af torfi, edduorðum og óskýrum líkingum (geigs-
strengir, hepnisáld, von sem ekki nær andanum). fess ber vel að gæta,
að þetta kemur ekki síður fram í hinum einföldu og auðskildu viðræðum
leiksins en í hinum þungu og heimspekilegu köflum, og engu fremur hjá
einni persónu en annarri. Ef nokkur þeirra væri ólíkleg til að tala bókmál
eftir stjett sinni og kunnustu að dæma, þá væri það víst Marta. En hvað
skeður? Hún talar um að gráta genginn ná (2871), um íðsveina og
mæra endurminningu (2934—5); hún biður um að inna sjer erindi
(2900) og herma beint (3153). Hún segir að maður sinn hafi vafið
hinstu andköf lygum (2961), frumritið sýnir að það er sama og að ljúga