Ársrit Hins íslenska fræðafjelags í Kaupmannahöfn - 01.01.1923, Side 175

Um hinn íslenska Faust
175
Du siehst, mit diesem Trank im Leibe,
bald Helenen in jedem Weibe.
Es ist ein gar unschuldig Ding,
das eben fiir nichts zur Beichte ging
Geschwind! ich seh’ sie unten
kommen
Und sie waren sehr erbaut davon
Du holdes Himmelsangcsicht!
Von diesem Erdball abspaziert
Nun ist der Líimmel zahm!
Die Miih’ ist klein, der Spass ist gross
Bist du ein Mensch, so fiihle meine
Not
Fessi dæmi eru ekki nema lítill hluti allra þeirra, sem komið geta
til greina í þessu sambandi. En sjeu þau skoðuð í samhengi, ættu þau
að nægja til að sýna, að því fer fjarri, að þýðingin sje svo orðheppin
og kjarnyrt sem frumritið, og að pcrsónum hennar tekst miklu ver að
tala í samræmi við skaplyndi sitt og hugarfar. Menn sjái í þessum dæm-
um, sem talin voru, hvernig kerski Mefistofelesar dofnar, hvernig ópum
slarkaranna er snúið upp í óeðlilegar frásagnarsetningar o. s. frv.
Á meðan drykkjarins mátt þú njóta
þær munu fáar sýnastljótar(2603 — 4)
þar hún til sinna skrifta íór
svo saklaus, hrein og hvít sem snjór
(2624-5).
Nú henni verður hingað gengið
(2729)
og hún sjer þá blessun nægja ljet
(2848)
Svo aðra hvergi getur mey! (3182)
nú veröld aðra kominn í (3271)
Lát strákinn gæta sín (3711)
það vel sig borgar garqanið (4049)
Sú hörmung manns hvers mýkja
ætti lund (4425)
n.
í*ess hefur áður verið getið, að þýðandinn hefur gætt þess vandlega
að klæða verk sitt formi frumritsins óbreyttu, svo að hvergi sje vikið frá
um lengd vísuorða eða rímskipun. Slík nákvæmni er í sjálfu sjer lofs-
verð, en þó er einsætt að hana má kaupa of dýru verði. Og mjer virð-
ist full ástæða til að óska þess, að þýðandinn hefði heldur fylgt 'dæmi
margra annarra og slakað til að einhverju leyti í þessu efni, ef hann hefði
fyrir þá sök getað kveðið verk sitt nokkru betur. Pví að um það er
ekki að villast, að eins og þýðingin er, er hún yfirleitt illa kveðin.
Það má þykja ráðgáta, hvernig jafnauðfundnir gallar og röng stuðla-
setning er, hafa farið að því að smjúga gegnum öll stig verksins, upp-
köst, hreinskrift, endurskoðun (með bragliðatalningu), prófarkir. En hvað
sem því líður, er staðreynd að þeir koma fyrir. Stuðlar standa of gleitt
í þessum stöðum: 594, 614, 722, 813, 1066, 1351, 1395, 1430, 1508,
1538, 1680. 1978, 2033, 2115, 2329, 2345, 2959, 2979, 3071. Þrír
stuðlar standa 610, tveir höfuð^tafir 1435, 1813, 3627. Fleiri dæmi
má ef til vill finna ef vel er að gáð, og viljandi hef jeg felt niður
nokkur, þar sem rjett stuðlasetning heimtar ranga áher.-lu (t. d. 2955).
Stundum er kveðandi skekt með því að settar eru inn fleiri samstöf-
ur en bragarhátturinn leyfir. Sem dæmi má nefna 965—7: