Réttur - 01.01.1955, Qupperneq 24

24
RÉTTUR
falla, staldra við og íhuga árangur þessarar baráttu, lærdóma
hennar og næstu verkefni.
Á undanförnum árum hefur verkalýðurinn hvað eftir annað
orðið að heyja baráttu til þess að hækka laun sín og bæta kjör-
in. Þessa endurteknu baráttu hefur hann orðið að heyja vegna
þess, að hvað eftir annað hafa verið gerðar ráðstafanir af hálfu
þess opinbera, sem rýrt hafa kjör hins vinnandi fólks. Það er
óþarfi hér að rekja þessa ráðstafanir nákvæmlega, en allir muna
vísitölubindinguna, gengislækkunina, bátagjaldeyrinn o. s. frv.
Hvernig stendur á því, að verkalýðurinn hefur ekki getað komið
í veg fyrir, að aftur væri teknar af honum með opinberum ráð-
stöfunum þær kjarabætur, sem hann hefur knúð fram með hinum
sterku stéttarsamtökum sínum? Svarið við þessari spurningu
liggur í augum uppi. Áhrif verkalýðsins á löggjafarvaldið, eru
ekki í réttu hlutfalli við hinn faglega styrk hans. í hinni faglegu
baráttu hefur hann staðið sameinaður og einhuga og tekizt að
vinna mikla sigra. Á stjórnmálasviðinu brestur á um þessa sam-
eining og einhug. Alþýðan er tvístruð milli hinna ýmsu pólitísku
flokka og alltof margir einstaklingar úr alþýðustétt hafa látið
blekkjast til fylgis við andstæðinga verkalýðsins. Stjórnmálaleg
eining alþýðunnar heíði getað komið í veg fyrir, að árangrarnir
af hagsmunabaráttunni væru skertir.
Á undanförnum mánuðum hafa verkalýðssamtökin verið að
búa sig undir þá kaupgjaldsbaráttu, sem nú er afstaðin, því enn
höfðu lífskjörin rýrnað.
Á fjölmennasta þingi íslenzka verkalýðsins, Alþýðusambands-
þinginu á síðastliðnu hausti, voru allir einhuga um, án tillits til
annarra ágreiningsmála, að ekki gæti dregizt að verkalýðurinn
legði út í nýja launabaráttu. Stærstu og þróttmestu verkalýðs-
félögin í Reykjavík og Hafnarfirði og verkamannafélagið á Ak-
ureyri ákváðu síðan að leggja til orustunnar á þessum vetri.
Aðdragandi hins nýafstaðna verkfalls er öllum í svo fersku
minni, að óþarfi er að rekja hann hér. Aðeins vil ég minna á þá
ákvörðun verkalýðsfélaganna að fresta vinnustöðvuninni um hálf-
an mánuð til þess að freista þess, að samningar gætu tekizt, án
þess að til verkfalls kæmi.