Réttur - 01.01.1955, Blaðsíða 115

RÉTTUR
115
sífelll undanfarna áratugi, og örast hina síðustu tvo. Flokkur-
inn hefir t. d. mjög bent á það hve afstaða einyrkjabóndans með
frumstæð vinnubrögð, mjög oft afskektur og einangraður langt
um of, er erfið og hlýtur að hafa slæm áhrif á viðhorf hans og
yfirsýn, þar sem stritið og erfiðleikarnir verða yfirgnæfandi
viðfangsefnin í lífi hans. Hann hefir einnig, sífellt bent á það,að
þessi stóri hópur, sem raunverulega spennir yfir mestan hluta
bændastéttarinnar væru raunverulegir verkamenn í þjóðfélaginu
og ættu því. fullkomlega hagsmunasamstöðu með öðrum vinnu-
stéttum. Hann hefir enn fremur bent á það, að þegar þessi
fjölmenni smábændahópur fór að brjótasí í framkvæmdum til
eflingar atvinnuvegi sínum, — landnámi og nýbyggingum, — þá
var hann ofurseldur þeim gróðaöflum auðvaldsþjóðfélagsins,
sem áður er minnst á í þessari grein, og sinn skatt hirða af
flestri slíkri starfsemi, nema sérstakar ráðstafannir séu gerðar til
að hindra slíkt.
Þessi heilbrigðu sjónamið hafa sífellt verið lögð fyrir flokknum
út á hinn versta veg. Þegar hann krafðist þess að skipulega og
skynsamlega væri unnið að býlafjölgun í landinu og þéttbýlið
þannig aukið, bæði með stofnun byggðahverfa og á annan hátt,
þá var það lagt út þannig, að hann vildi reka bændurna nauðuga
af jörðum sínum og ræna þá þannig eignum sínum. Svo lúalega
langt getur ósvífnin gengið. Þegar Sósíalistaflokkurinn benti
réttilega á hina hagsmunalegu samstöðu smábóndans og verka-
mannsins, hefir því verið svarað með því að draga sem bezt fram
í dagsljósið hverja smáástæðu, sem benda kann á hagsmuna-
mótsetningar, ýkja hana og margfalda svo báðum aðilum sjáist
yfir hinn raunverulega kjarna, þann kjarna, að báðir eru vinnandi
menn í þágu framleiðslunnar, sem aðeins hafa lífsuppeldi sitt
og sinna af vinnu sinni. Og þegar hann hefir bent á þá aðstöðu,
sem bændastéttin stendur í gagnvart milliliða og gróðabrallsöflum
þjóðfélagsins, þá hefir það verið túlkað sem árásir á hugsjónir
samvinnuhreyfingarinnar. Allt þetta vegna þess, að kenningar
og barátta flokksins hafa komið óþægilega við kýli þjóðfélags-
skipunar þeirrar, sem pólitískir andstæðingar flokksins telja
sínum hagsmunum nauðsynlegt að viðhalda út í yztu æsar. Þar
undir heyrir fjárplógsstarfsemi hvers konar eins og vaxtaokur
milliliðagróði, skattalagning, olíu og bensínokur o.fl. sem fyrr
er nefnt, að ógleymdu því óheyrilega fjármálaokri, sem á síðustu