Réttur - 01.01.1955, Side 103

RÉTTUR
Í03
Á síðustu árum hafa breytingar orðið allmiklar á utanríkisverzl-
un okkar. Hefir útflutningsverzlunin færzt mjög mikið til landa
í Suðaustur- og Austur-Evrópu. Jafnframt hefur innflutningur á
ýmsm helztu nauðsynjavörum okkar þaðan mjög vaxið, eins
og dæmin um olíuna og sementið hér að framan sýna. Að vísu
hefur enn þá verið eingöngu um að ræða útflutning sjávarafurða.
En sum þessi lönd a. m. k. eru einnig orðin eða verða í vax-
andi mæli innflytjendur landbúnaðarafurða. Ástæðurnar liggja
ljóst fyrir. Uppbygging iðnaðararins fer þar fram með geysihraða,
sem ásamt mikilli fólksfjölgun og batnandi lífskjörum leiðir af
sér vaxandi þörf fyrir innflutning landbúnaðarvara.
í blaðinu Wall Street Journal var frá því skýrt nýlega, að
s.l. ár hefðu Ráðstjórnarríkin verið þriðja mesta kjötinnflutnings-
land veraldarinnar og innflutningur þeirra vaxandi mjög. Er
þar sagt að innflutningur þeirra s.l. ár hafi verið 240 millj. lbs.
af kjöti og fleski og aðeins Bretland og Bandaríkin hafi flutt inn
meira magn. Ennfremur segir þetta alkunna kaupsýslublað að inn-
flutningur þeirra sé ört vaxandi.
Nú er það kunnugt orðið alþjóð hér, að þeir markaðir, sem
við höfum náð í þessum löndum fyrir sjávarafurðir eru þeir
beztu sem við höfum haft. Hver vill þá fyrirfram neita því, að slíkt
geti einnig gerzt með landbúnaðarvörur, s. s kjöt, þegar fyrir
liggur sú staðreynd að þau eru kjötinnflytjendur í stórum stíl
og vaxandi mæli. Miklu nær væri að álykta að mjög sterkar líkur
séu til að sama sagan geti gerzt á þessu sviði, sem gerzt hefur
með fiskinn á örfáum árum.
Og eitt er víst. Takist á þann hátt að skapa góðan og öruggan
markað fyrir útflutningsframleiðslu frá landbúnaðinum, þá er
jafnframt búið að tryggja lífsafkomu fyrir stórum vaxandi fólks-
fjölda í landinu. Sú afkoma verður tryggð með vaxandi nýtingu
íslenzkrar gróðurmoldar og frjóefna hennar.
Þá ber ekki heldur að gleyma því áð því fjölbreyttari útflutn-
ingsvörur, sem við framleiðum, því öruggari verður heildaraf-
koma þjóðarbúsins. Við komumst ekki hjá að hlíta þeim lög-
málum, sem á ýmsan hátt skapa misjafna afkomu atvinnugrein-
anna frá ári til árs, og verða þá skakkaföllin að jafnaði minni,
sem fleiri greinar er á að treysta. En þá kröfu verður auðvitað að
gera til hverrar slíkrar framleiðslugreinar að hún geti í meðalár-
feði skapað mannsæmandi kjör þeim er við hana vinna. Og eitt