Andvari - 01.01.1979, Blaðsíða 11

ANDVARI
PÁLL ÍSÓLFSSON
9
leið út á Bakkann, fékk Páll stundum að fara með honum, og þá var komið
við í „Húsinu" til þess að hlusta á frú Hugeníu Nielsen leika á þetta
töfratæki. Þar var þeim alltaf vel tekið, og raunar var það frú Eugenía,
sem fyrst kvað upp úr um það, að Páll ætti að helga sig tónlistinni.
Það má því gera sér í hugarlund, að koma orgelsins í Isólfsskála hafi
valdið þáttaskilum í heimilislífinu, enda var minningin um þann athurð
skýr í huga Páls fram til æviloka. Eftir það voru hugstæðustu minning-
ar hans bundnar orgelinu annars vegar, hins vegar fjörunni og sjónum.
Frændur hans og aðrir áhugamenn um tónlist söfnuðust einatt kringum
orgelið, og þar var spilað, sungið og rætt um tónlist. A allt þetta hlýddi
Páll hugfanginn og mun það hafa haft á hann mikil og varanleg áhrif.
Þegar hann var átta ára, tók faðir hans að kenna honum orgelleik. Segir
hann sjálfur, að hann hafi fyrst í stað verið „hyskinn við tónlistarnámið
og áliuginn meiri á fjörunni og lónunum" en orgelinu. ,,En það lagaðist,
og vinátta mín og orgelsins jókst með hverjum degi sem leið.“ Og brátt
var hann farinn að semja lög. „Fljótlega fóru að sækja á mig ýmsar hugs-
anir, sem mig langaði að vinna úr og bókfesta. Ekki veit ég hvort það
hafa verið áhrif frá föður mínum eða ósjálfráð viðbrögð unglings við nýrri
reynslu. En hvernig sem á því stóð heyrði ég margvíslega tóna í hugan-
um, og þeir létu mig ekki í friði, en komu aftur og aftur, smálög sem
voru sjálfum mér mikils virði og ég hef getað notað eins og dálitla upp-
sprettu, sem ég hef ausið af frarn á þennan dag. Stundum þegar ég gætti
yngri systkina minna og hélt á þeim eða ruggaði þeim í vöggunni, heyrði
ég smálög sem ég mundi lengi á eftir, sum skrifaði ég síðar og nokkur
hafa jafnvel orðið svo fræg að komast á prent. Þessi litlu lög fuku til mín
eins og gulnað lauf á haustdegi, án þess ég vissi hvaðan þau kæmu eða
hvert þau færu. Ég held hæfileiki minn til að semja lög liefði þroskazt mjög
fljótt, ef ég hefði hlotið næga tónlistarmenntun í æsku og þá hefði ég
kannski getað samið mörg verk á ungum aldri. En kunnáttuleysið varð mér
fjötur um fót og lítil leið til þess, að ég gæti fellt þessar fljúgandi hugsan-
ir rnínar í forrn, því síður fest þær á pappír. Samt leituðu þær jafnt og
þétt á mig, komu og fóru eins og flóð og fjara án þess að gera boð á
undan sér, án frekari skýringa. Þessi ásókn var í alglevmingi, þegar ég
var 12-15 ára.“
Eitthvað af þessum æskuverkum komst þú á pappir, og þegar Isólfur
átti leið til Reykjavíkur, tók hann nótnablöðin með sér og sýndi Sigfúsi
frænda sínum Einarssyni, senr þá var að taka til starfa í Reykjavík og var