Andvari - 01.01.1979, Qupperneq 13

ANDVARI
PÁLL ÍSÓLFSSON
11
gamla Isafoldarhúsið í Austurstræti. Loks var honum komið í læri í prent-
smiðju Davids Ostlunds, og átti hann að læra þar nótnaprentun. Munu
ýmsir þá hafa talið hann vera kominn ,,á rétta hillu“. Til undirbúnings
nótnaprentunarnáminu varð hann að læra almenna prentvinnu, setti meðal
annars auglýsingar í Vísi, ennfremur Ingólfsrímur eftir Símon Dalaskáld
og leikritið Hreppstjónmn eftir Eyjólf Jónsson rakara. Báðir þessir höfundar
fylgdust vel með prentun verka sinna, og kunni Páll að segja af þeim
skemmtilegar sögur eins og af mörgum öðrum, sem urðu á vegi hans. í
nótnaprentuninni komst hann svo langt, undir leiðsögn Péturs Lárussonar,
að hann setti nokkur lög eftir Þorstein kaupmann Malmberg. A þessum
árurn bjó hann á ýmsum stöðum, ineðal annars í Stýrimannaskólanum
hjá Páli Halldórssyni skólastjóra og Níelsi Dungal, syni hans. Með þeim
Níelsi stofnaðist ævilöng vinátta.
Meðan þessu fór fram, var náminu haldið áfram hjá Sigfúsi Einarssyni.
Með Páli voru i tímum þeir Freysteinn Gunnarsson, síðar skólastjóri
Kennaraskólans, og kennararnir Þorleifur Erlendsson og Sænrundur Ein-
arsson. Þeir lærðu almenna söngfræði og undirstöðuatriði hljómfræðinnar,
en Sigfús gaf út um þessar mundir stuttar kennslubækur í þessum greinum
háðum. Einnig kenndi Sigfús Páli á harmóníum, og nýttist Páli sú kennsla
vel, enda þótt Sigfús væri ekki lærður organleikari.
Árið 1912 var öld liðin frá fæðingu brautryðjandans Péturs Guðjóns-
sonar, sem verið hafði fyrsti organleikari dómkirkjunnar í Reykjavík.
Afmælisins var minnzt með veglegum tónleikum í kirkjunni 29. nóvember,
og var þar meðal annars flutt nýtt tónverk fyrir einsöngvara, kór og orgel,
sem Sigfús Einarsson hafið samið til heiðurs Pétri við ljóð eftir Guðmund
Guðmundsson. Þarna kom fram margt af helzta tónlistarfólki bæjarins. Við
orgelið var Páll ísólfsson, og taldi hann þetta fyrstu þátttöku sína í opin-
heru tónleikahaldi. Þessi atburður, ásamt kynnum af tónlistarstarfi og tón-
listarfólki í bænurn, meðal annarra tónskáldunum Árna Thorsteinson og
Jóni Laxdal, varð til þess að ýta undir Pál í þeim ásetningi, sem þá þegar
hafði þróazt með honum, að brjótast til útlanda til frekara náms og þá í því
landi, sem tdið var miðstöð tónlistar í veröldinni, — Þýzkalandi.
Þegar Sigfús Einarsson fluttist alfarinn til Reykjavíkur 1906, má segja,
að Brynjólfur Þorláksson væri oddviti í íslenzkum tónlistarmálum. Hann
var gáfaður maður og ágætlega söngvinn, hafði notið þeirrar tilsagnar í
tónlist, sem völ var á hér heima, og síðan verið við nám í Kaupmannahöfn
vetrarhngt. Þegar Steingrímur Johnsen féll frá 1901, varð hann söngkenn-