Andvari - 01.01.1979, Qupperneq 25

andvabi
PÁLL í SOLFSSON
23
frá 1946. Annar úr hópi fyrstu nemendanna, Rögnvaldur Sigurjónsson, varð
kennari 1945 og síðar yfirkennari framhsldsdeildar i píanóleik. Höfundur
þessarar greinar varð yfirkennari í tónfræði og tónsmíði við skólann 1947.
Eru þá taldir fáir einir af samstarfsmönnum Páls í Tónlistarskólanum. Þeir
mátu hann allir mikils, eins og aðrir þeir, sem þekktu hann bezt, og þótt
hann væri ekki afskiptamikill skólastjóri, var návist hans alltaf hvetjandi,
bæði fyrir nemendur og kennara. Framan af árum kenndi Páll tónfræði við
skólann, en aðalkennslugrein hans var að sjálfsögðu orgelleikur. Flestir
snjöllustu organleikarar íslenzkir, sem nú eru starfandi, eru rneðal nemenda
hans. Þessari kennslu hélt hann áfram, eftir að hann lét af skólastjórn, en
þá varð hann jafnframt formaður skólaráðs Tónlistarskólans og gegndi jafn-
vel um tíma skólastjórastarfinu í forföllum Árna Kristjápssonar.
I forystu Tónlistarfélagsins kvað mest að Ragnari Jónssyni forstjóra, sem
verið hefur formaður félagsins frá upphafi, áhugamaður hinn mesti um
ö)l menningarmál, eins og aljrjóð er kunnugt, og ötull, áræðinn og fórn-
fús baráttumaður fyrir málefnum Tónlistarfélagsins og skólans. Olafur
Þorgrímsson hæstaréttarlögmaður átti sæti í stjórn skólans og var um ára-
bil formaður Tónlistarfélagskórsins, sem átti mikinn jrátt í tónleikahaldi
félagsins fyrr á árum. Björn Jónsson, fyrrum kaupmaður, varð fram-
kvæmdastjóri félagsins og hafði m. a. á hendi fjárreiður skólans um skeið.
Haukur Gröndal framkvæmdastjóri var og mikill áhugamaður um skól-
ann og önnur málefni félagsins og starfaði að þeim af mikilli ósérhlífni.
Alls voru þeir Tónlistarfélagsmenn tólf að tölu í upphafi, enda stundum
nefndir „postularnir". Helmingur þeirra er látinn, þegar þetta er skrifað.
Allir voru þessir menn miklir vinir Páls ísólfssonar og nutu í félagsstarf-
inu ráða hans, reynslu og þekkingar. Einkum varð vinátta Jreirra Ragnars
Jónssonar mjög náin.
Páll ísólfsson átti drjúgan þátt í tónleikahaldi Tónlistarfélagsins fyrr
á árum. Meðal annars stjórnaði hann flutningi fyrstu óratóríunnar, sem
heyrðist í Reykjavík, en það var Sköpunin eftir Joseph Haydn, flutt af kór
og hljómsveit Tónlistarfélagsins. Með þessu framtaki var ísinn brotinn, og
síðar fylgdu í kjölfarið mörg önnur álíka stórvirki, sem settu mikinn svip
á tónlistarlífið í Reykjavík um árabil.
Það mun mega segia með fullri vissu, að eftir 1930 hafi Pál ísólfsson
sízt skort verkefni. En starfskröftum hans var dreift meira en æskilegt herði
verið, og nýttust þeir þannig miður en ella hefði getað orðið. Á hinn bog-
inn er svo þess að gæta, að þarfirnar fyrir menn með þekkingu Páls og