Andvari - 01.01.1979, Side 49

andvaei
SÍNUM AUGUM LÍTUR HVER Á SILFRIÐ
47
dæmi um slíka iausn á lukkuvandamál-
inu hér á eynni, allt frá dottandi toll-
þjónum, fjarhuga lögregluþjónum og
sitjandi sjúkrahússstarfsfólki til þaul-
skipulagðra lækna, sem þiggja laun fyrir
tvö eða þrjú embætti, en láta aðstoðar-
menn sína um sprauturnar, röntgen-
tækin og göngudeildina.
Enda þótt þessir embættismenn kom-
ist einna næst því að gera draumsýn að-
gerðarleysisins að veruleika, geta þeir
átt það á hættu að þurfa stundum að
vinna. Sú áhætta fylgir einnig hinu sjálf-
virka kerfi skriffinnskunnar, að menn
séu sendir þangað sem þeir eiga ekkert
hús. Þeir sem verða fyrir slíku óhappi
geta alltaf huggað sig við mestu hlunn-
indin, sem ríkisstarfsmanni fellur í
skaut: eftirlaunin, sem þeir lánsömustu
verða aðnjótandi strax og þeir komast
á sextugsaldur. Þá, og jafnvel fyrr, fell-
ur hnoss iðjuleysisins þeim í skaut.
Onnur og algengari aðferð til að láta
drauminn rætast er að koma sér upp
Iítilli verzlun. Auðvitað væri æskileg-
ast að þurfa ekkert að binda sig og geta
setið við spil á veitingahúsinu allan lið-
langan daginn eða dorgað á bryggjunni,
en vanti aura fyrir útákasti í grautinn,
er svo sem sama þótt maður sitji á stól
fyrir utan búðina og þurfi að bregða
sér inn, ef einhver viðskiptavinur kem-
ur og ónáðar mann. Aðkomumaður get-
ur ekki annað en furðað sig á því, hve
búðirnar eru margar og vöruvalið lélegt.
Enginn skyldi þó láta sér detta í hug að
þrefa um verðið eða heimta afslátt af
tannbursta með flugnadriti. Eigandinn
veit upp á hár, hvers vegna hann situr
þarna og hvað hann þarf að hagnast
mikið án þess að ofreyna sig.
En mikið vill meira. Hvað er ham-
ingja hins nægjusama eftirlaunamanns
°g syfjulega kaupmannsins hjá því lífi,
sem vellríkir slæpingjar lifa? Nokkur
glæsileg dæmi um það gætu vakið djarfa
og framtakssama menn til umhugsunar.
Ef til vill er ekki vogandi að bera sig
saman við þá, sem skara fram úr í þeim
hópi, svo sem fornvin og veiðifélaga
Farúks konungs Egypta, Stratis, er dvel-
ur aðeins á ættaróðali sínu hér á eynni
á sumrin, ellegar iðjuhöldinn Vroulis,
sem hættur er störfum og dundar sér í
hallargarðinum bak við háa múra. En
við höfum aðgengilegri dæmi: jannakis,
sem lifir góðu lífi af tekjum sínum af
ótölulegum fjölda leiguhjalla í Aþenu,
Bambakeros, sem fær rífleg eftirlaun frá
bandaríska hernum fyrir óskilgreinda
þjónustu, eða Rennos, fyrrverandi lög-
regluþjón. Mikilvægasta auðsuppspretta
hans er svissnesk, fáséð frú, sem starfar
í Zúrich. Slíkar fyrirmyndir ýta undir
metnaðargjarna menn að freista gæf-
unnar, yfirgefa eyna sína og snúa síðan
heim í fyllingu tímans með fullar hend-
ur fjár.
Vissulega er það alltaf hörmulegt, er
menn þurfa að hrekjast að heiman
vegna ónógra afkomumöguleika, en það
er þó bót í máli, að útflytjendur hverfa
oftast fyrr eða síðar heim til Grikklands.
Menn skýra þessa staðreynd með ætt-
jarðarást þeirra, en ættu ef til vill held-
ur að athuga, hvernig hið sérstaka við-
horf Grikkja til vinnunnar lýsir sér í
útlegðinni. Finnist þeim hún hreinasta
plága heima fyrir, magnast sú tilfinn-
ing í útlandinu. Þar er ekki hugsað um
að koma sér vel fyrir og notalega, held-
ur að græða sem mest á sem skemmst-
um tíma til þess að geta látið sér líða vel
um sídir. Grikkir þykja því afar dugleg-
ir og viljugir verkamenn erlendis. Þeir
taka að sér hvaða skítverk sem er, ráða
sig á hálfgerðar manndrápsfleytur með
fáliðaðri skipshöfn og víla stundum ekki
fyrir sér að taka þátt í skuggalegum af-
brotum. Þeir lifa ekki sínu rétta lífi.