Andvari - 01.01.1979, Síða 51

ANDVARI
49
SÍMI.VI AUGUM LÍTUR HVER Á SILFRIÐ
sem hann hafði með sér frá Kairó. Einn
þeirra varð eftir á Leros, kvæntist þar
og varð ættfaðir fjölmargra nærri al-
svartra eyjarskeggja. Zigada festi hins
vegar aldrei ráð sitt þrátt fyrir - og ef
til vill vegna þess - hve hann var veik-
ur fyrir hinu fagra kyni. Hann skildi eft-
ir sig fjölda barna á eynni, sem hann
styrkti yfirleitt fjárhagslega og ættleiddi
sum þeirra. Nafn hans, Zigada, er enn
þann dag í dag bæði algengt og virt hér
um slóðir. Meðal afkomenda hans er
meðal annarra Kristo vinur okkar, káti
og fjölhæfi þúsundþjalasmiðurinn,
ósvikinn Zigada. í þróttmiklum og lit-
ríkum persónuleika hans þykist ég sjá
svip hins fræga forföður.
Aðsetur Zigada, sem nefnist ennþá
„Hús paschans“ á enskunr sjókortum,
var liðsforingjaklúbbur á ítalska tíma-
bilinu, en er nú einn skálinn í stóra geð-
sjúkrahúsinu. Þar eru veikustu börnin
höfð, litlar verur með risastór vatns-
höfuð, slefandi börn, sem reyna að fá út-
rás fyrir gagnslausa athafnaþrá með því
að hoppa uppi á járnrúmunum, svo að
allt leikur á reiðiskjálfi, og ferfætlingar
líkastir öpum skríðandi naktir í örnum
sínum á gólfinu. Þessi átakanlega sjón
stingur undarlega í stúf við goðsöguleg
málverkin í lofti salarins. Samt er óþarfi
að fjargviðrast yfir því, hvað pascha
hefði sagt, hefði hann órað fyrir því, til
hvers höllin hans yrði notuð. Hann var
enginn fagurkeri né draumóramaður og
gat horft með jafnaðargeði á ógeðfelld-
ari sjón en þessa, eftir langa dvöl í Aust-
urlöndum.
En við skulum ekki dvelja of lengi
við Zigada, hina miklu undantekningu,
í rannsókn okkar á hamingjuleit lífeyr-
isþegans. Snúum okkur heldur að nýrri
og hóflegri dæmum til að sýna, hvernig
örlaganornirnar hygla ljúflingum sínum.
Tökum til dæmis Paolo, vin okkar í
Hagia Marina. Hann var eins og fleiri
áhyggjufullur faðir gjafvaxta dætra, sem
þurfti að sjá fyrir húsi í heimanmund,
þótt hann fengi ekki nema um 45 þús.
krónur á mánuði sem handverksmaður á
sjúkrahúsinu. Til allrar hamingju átti
hann son, sem gekkst við skyldum sín-
um og réð sig þess vegna á skip hjá
Onassis. Paolo var sem sé í sama bát og
Odysseus, nágranni okkar, nema hvað
synir hans tveir voru svo óræktarlegir,
að þeir hugsuðu fyrst og fremst um að
koma sér í hjónaband, þó að systur
þeirra væru ógiftar í heimahúsum. Ör-
laganornirnar ákváðu, að þessi skyldu-
rækni sonur og bróðir fengi með hægu
móti að hjálpa systrum sínum til að gift-
ast og verða jafnframt velgerðarmaður
Odysseusar á óvæntan hátt.
Þetta atvikaðist þannig: Onassis lét
smíða fyrir sig stórt tankskip i Japan,
sem átti að vera með grískri áhöfn.
Heill farmur ungra sjómanna var send-
ur með flugvél frá Aþenu, en vélin fórst
einhvers staðar yfir Indlandshafi. Að
nokkrum tíma liðnum fékk Paolo senda
ávísun með svimandi hárri upphæð -
líftryggingu sonarins.
Nú gat hann loksins litazt um eftir
eiginmönnum handa dætrum sínum, og
virtist honum þá Manoli, sonur Odysse-
usar, vera hæfilegt mannsefni handa
annarri þeirra. Þar eð allir á eynni vissu,
hvað Paolo hafði fengið mikla peninga,
setti Odysseus vinnufélaga sínum afar-
kosti: Paolo átti, auk hins venjulega
beimanmundar, að greiða Odysseusi
25.000 drökmur í skaðabætur, til þess
að Manoli fengi að kvænast áður en
hann hefði lagt nokkuð af mörkum til
systra sinna. Rökin voru óumdeilanleg,
svo að Paolo borgaði allra auðmjúkleg-
ast. Samt sem áður átti hann nóg eftir
til þess að geta sótt um lausn frá starfi
sínu áður en tími hans var kominn.