Andvari - 01.01.1979, Side 96

94
STEPIIAN G. STEPHANSSON
ANDVARI
Markerville, Alta, 1. nóv. 1914.
Góði vin. Ég er óþarfa gestur og kem
nú með kvabb, af því ég man ekki eftir
öðrum greiða-vísari mér, þarna í Blaine,
og þó skammast ég mín fyrir átroðning-
inn. Ég sendi þér, sem sé, 25 „Kol-
beinslög“ og bið þig að sjá til, að þau
séu boðin „landanum" fyrir 25 cent
hvert. Fimmta hvert gangi í sölulaun,
og tollur takist af „fúlgunni“ þess sem
selst, ef nokkuð verður, sé hann ein-
hver.
Mjög þótti mér það maklegt og gott,
að nágrannarnir glöddu ykkur hjónin,
eins og blöðin segja. Það er eins og að
sjá óskir sínar rætast að óvöru. En hver
kvað svona laglega til ykkar?
Mér líður fullvel eftir aldri og efnum,
Magnús minn:
Lafi ég við lífsins klakka,
lafi, þó að rekið sé á brokk!
Ekki er saint því að þakka,
að þú hafir lagt mig, veröld sæl!
t trafa-stokk.
Bið að heilsa konu þinni og heimili
og öllum góðvinum mínum í Blaine.
Vinsamlega,
Stepan G. Stephansson.
Markerville, Alta, 3. april 1917.
Góðvinur. - Bréfið þitt kom í gær-
kveldi, og þó að nú sé sunnudagur, og
fjósadagur hjá mér, eins og vant er, og
þó ég hafi ekki einu sinni byrjað „hús-
lesturinn“, og eigi ólokin fjósaverk, tek
ég mér tíma til að þakka þér velviljann
og óskirnar til ferðaheilla, hvort sem af
því verður eða ekki. Kveðjunni skal ég
skila, til skagfirzka vormorgunsins, ef
ég og hann hittast enn. Ég held hann sé
okkur mörgum „eilíf eign“, eins og
stúlkan hjá Rúneberg skálda segir, um
pilt, sem hún óskaði sér að fá. Ég man,
að Indriði Einarsson minntist einu sinni
ljúflega á skagfirzku sumarmorgnana í
grein í „ísafold", sem reyndar var þó
dánarminning frændkonu hans og sveit-
arsystur, í æsku þeirra.
Þetta heimboð kom að mér óvörum
og óviðbúnum, seint í janúar. Ég sagði
hvorki blöðum né byggð frá því, engum
nema fólki mínu. Var beðinn að svara,
sem fyrst. Var í vanda svo sem viku.
Símaði svo heim og hét förinni. Hvern-
ig sem ég hugsaði, gat ég ekki séð, að
ég gæti annað, skammlaust. Það var,
sem sé, búið að gera svo mikla fyrir-
höfn og áætlanir, að annaðhvort mátti
halda, að ég væri svo sérlundaður að
fyrirlíta virðulegt vinaboð, eða þá svo
höfðingja-hræddur, að ég þyrði ekki
þar inn, sem mér meiri menn sætu fyrir,
og það þótti mér illa sitja á Skagfirð-
ing, sem bera gamalt heiðurs orð fyrir
að vera mestir oflátungar! Svo var hitt
líka, mér fannst það nærri, að ég gerði
ökkur hér minnkun, ef ég skoraðist und-
an. Betra að þora, og verða sér þá held-
ur til minnkunar. Veit, að mér er þetta
ofvaxið. Er hvorki samkvæmis- né tölu-
maður. Það er ekki svo stórt lán, eins
og ætlað er, að eiga nokkurn orðstír
og valda honum varla. Svona hafði ég
aldrei heim ætlað, sízt á peningum Aust-
ur-Isl. En ég get samt varla lýst, hve
mikil góðsemd og velvild þetta er, og
stórmennilegt, við mig og okkur Vest-
menn - og ég hlakka til og kem til dyra
eins og ég er klæddur.
Svona er þá sú saga, sögð í stuttu
máli. Komist Gullfoss vestur í maí, og
að mér heilum, fer ég með honum, en
kem að hausti. En margt getur fyrir-
munað það enn, farbann og sjávarháski,
sökum stríðsins. En ég ber engar áhyggj-
ur af, hvar muni liggja, hvort sem verð-
ur.
Greinarnar þínar hefi ég þekkt í